xayana

Categorie: sport

  • Back at it

    Deze maandag (paasmaandag) had ik La Hallonienne moeten rijden. Helaas is die uitgesteld tot 18 april 2022.
    Na twee maand slabakken door het winterdipje begon het toch weer wat te kriebelen dus werden de trainingen hervat. I’m back at it!
    De krachttrainingen op mijn favoriete lusje op de Vidaigneberg lukken beter dan vorig jaar. Toen kon ik amper nog recht op de trappers staan. Tegenwoordig is het soms nog wat pijnlijk, maar het lukt toch al behoorlijk om al wat kracht te zetten op de linkerknie. Dat je ‘m hoort kraken van 7 km afstand moet je er wel bij nemen.

    Ik moet wel toegeven dat de rust goed heeft gedaan. Sinds de rust voel ik dat de kracht in mijn dijbeen is toegenomen en nu weer makkelijker een trap omhoog kan zonder te ‘springen’ en te compenseren met mijn rechterbeen.

    En om toch in de sfeer van La Hallonienne te blijven zijn volgende week 2 LongTermChallenge ritten gepland rond Houffalize, op een boogscheut van Halleux.

    • Een blauwe lus van 90 km die 3 nieuwe BE-gemeentes en 4 LU-gemeentes aansnijdt.
    • Een rode lus van 120 km die 10 nieuwe BE-gemeentes doorkruist met ongeveer 1800 hoogtemeters.
    • Een kleine groene lus als recovery dat 5 nieuwe BE-gemeentes dwarst met een tussenstopje bij het meer van Bütgenbach.
    back at it! De ritten voor volgende week.

    Samen zorgt dat toch weer voor een mooie uitbreiding van mijn LongTermChallenge.

    De langste rit wordt toch één van de zwaardere en met relatief weinig training de afgelopen maanden zal dat toch een hele opgave worden. Langs de andere kant moet ik het ook niet te makkelijk maken hé. No sweat, no glory!

  • Het winterdipje van 2021

    Heb ik een winterdipje?
    Veel werk… Werkdagen van 12 tot 14u. Dan slaat de vermoeidheid toe.
    Dan ook nog eens het bericht dat het crossseizoen niet meer herstart (logisch), en dan heeft de conditie onderhouden ook even geen zin.

    Meer is er niet nodig om de fiets aan de kant te laten.
    Behalve de loopsessies op dinsdag en vrijdag kwam er de laatste 2 weken weinig beweging in de benen.

    Laat ons zeggen dat de jaarlijkse rustperiode dit jaar een beetje vroeger start. Als je dat nu persé een winterdipje wil noemen: OK!

    De goede voornemens zien er alvast nog steeds goed uit. Ik ‘loop’ 32 km voor op schema. De honderden km die ik ondertussen al te weinig gefietst heb, klets ik er in de lente wel weer bij. Geen paniek!

    • fietsen
    • lopen

    Gisteren was trouwens de eerste keer dat ik liep zonder de focus te leggen op het strekken van mijn linkerbeen.

  • 10 actieve dagen in 2021

    We zijn al 10 dagen ver in 2021 en de goede voornemens leven nog!
    Ik ben benieuwd hoe lang ze stand houden.

    • 500 km lopen: 8 km vóór op schema.
    • 8000 km fietsen: 80 km vóór op schema.

    Ik overweeg mijn doel bij te stellen naar 10000. Ineens een hele klets er bij, maar gisteren liep ik zelfs op dat schema voor met 47 km 😆

    Tijd voor een rustdag dus. ’t Is nodig, want de benen raken vermoeid en de knie is wat gezwollen.

  • Dit was 2020

    Wandelen, wandelen en nog eens wandelen. Dat is 2020 in een notendop. Alleen al in juli & augustus wandelde ik 320 km.
    504 km in totaal. Dat is zelfs meer dan dubbel zoveel als de afgelopen 3 jaar samen. Toen Jasper, Lieze en Bram klein waren zal dit ook wel deze afstand benaderd hebben. Toen hebben we ook véél gewandeld.
    Ik verwacht in 2021 zeker niet meer te doen. Wandelen is leuk, maar neemt relatief veel tijd in beslag en je krijgt er eigenlijk weinig conditie voor in de plaats.

    Het aantal gelopen kilometers daarentegen is wat onder verwachting. In 2018 liep ik 470 km, dit jaar slechts 122 km.
    Het voornemen is om in 2021 toch de 500 km te halen.

    Het doel van 2020 was om het net-niet-gehaalde doel van 2019 te halen. Vorig jaar kwam ik ocharme 195 km te kort om de 7000 km aan te tikken. Dit jaar is’t gelukt: 7141 km. Ondanks ik pas eind februari kon beginnen te fietsen, toch een mooi resultaat: >700 km per maand. Goed voor 302 uur in ’t zadel, 202 ritten en 44 000 hoogtemeters.
    Zou ik in 2021 voor de 8000 km durven gaan?

  • 1 jaar na de val

    Exact 1 jaar geleden bleef ik op de cross in Eke met mijn stuur haken aan een paal tijdens een verkenningsrondje. Het knappend geluid kwam helaas niet van de paal. Hoewel ik een drietal minuten later terug op mijn fiets sprong, had ik al door dat het “game over” was. Een volledig doorgescheurde voorste kruisband, een gedeeltelijk gescheurde achterste kruisband en gescheurde meniscus trok een streep door de rest van het crossseizoen. Twee weken later offerde een hamstringpees zich op en na een bijzonder geslaagde operatie begonnen 3 weken rust gevolgd door een maandenlange revalidatie.

    Die revalidatie verliep over ’t algemeen goed, maar toch trager dan verwacht. Eén reden is SARS-CoV-2 dat verhinderde dat ik naar de kine kon. Een andere reden wijt ik aan voorzichtigheid:
    Zeker in het begin werd er gehamerd op het belang van rust om de genaaide meniscus te laten herstellen. Die langdurige rust hakte serieus in op de spieren waardoor ik af en toe gas terug moest nemen vanwege overbelastingen. Zelfs vandaag, een jaar later, is het spiervolume van mijn linkerbeen nog steeds zichtbaar lager dan rechts.

    Elke maand ging het telkens een beetje beter en sinds september heb ik eigenlijk geen overbelasting meer gehad. Zelfs een week klimmen in de Alpen – ok, ik hield me wel rustig – ging vlotjes. Enkel het échte werk: crossen, was/is nog op ’t randje. Na 2 crossen was het duidelijk dat dit nog net iets te vroeg was: het herstel duurde te lang.

    What doesn’t kill you, makes you stronger

    In september en oktober probeerde ik al wel eens te lopen, maar dat ging niet zo vlot als ik wou. Pas sinds een week begin ik het lopen écht terug op te bouwen en dat gaat nu wel behoorlijk. Nog niet geheel pijnloos en ik loop nog niet helemaal symmetrisch, maar het gaat. Over de snelheid gaan we nog even niet spreken. Eerst rustig de afstanden stap voor stap opbouwen.

    Over de conditie kan ik alvast niet klagen. Hoewel die in ’t begin van ’t jaar tot een dieptepunt was gezakt, heb ik die terug kunnen opbouwen tot een hoger niveau dan voorheen. “What doesn’t kill you, makes you stronger”, zeggen ze hé. 😀

    Je ziet een grafiek van mijn conditie van de afgelopen jaar. De verticale lijn op 7 december 2019 geeft de val aan en sindsdien zie je de conditie is een sterk dalende lijn. Vanaf half februari begint die terug te stijgen. Na 2 crossen is er opnieuw een dip te zien (langer herstel nodig)
    een historiek van mijn conditie

    Een uitgebreid relaas van het afgelopen jaar vind je in de category “VKB reconstructie“:

    • Eke 2020

      De cross van zaterdag liet ik links liggen om de knie een extra dag rust te geven. Achteraf gezien de juiste keuze, want zelfs zondag was het afzien. Een droge en snelle cross met veel bochten.
      24 starters en 6 daarvan heb ik er achter me gelaten. Ik was helemaal achteraan gestart en kon mijn wagon niet meer aanhaken na een paar valpartijen voor me.

      Halverwege de wedstrijd was er voor mij niemand meer te pakken en liet de moed wat zakken.
      Na elke bocht optrekken was niet persé lastig, maar wel pijnlijk als ik recht stond op de trappers.
      De balkjes lopend nemen aan 10 km/u ging, maar één van de laatste ronden ging ik iets te snel en na een pijnscheut in de knie was het eigenlijk zo goed als helemaal over.

      ’s Avonds ijs op de knie gelegd en de zwelling viel uiteindelijk nog wel mee maar ’t was toch een teken dat ik niet te zot mag doen.

    • Wingene 2020

      De eerste LRC cross van het seizoen was een groot vraagteken. Niet alleen omwille van corona (gaat alles wel door), maar ook het grote vraagteken: “kan de knie het”?

      • Ik was nog niet aan technische trainingen geraakt. Ik sprong met andere woorden nog geen enkele keer van mijn fiets om een hindernis te nemen. Dat dit niet supervlot zou gaan, wist ik dus al.
      • Conditioneel voel(de) ik me er wel klaar voor. Mogelijks zelfs beter dan vorig jaar. Een week klimmen enkele weken voor de start van het seizoen is op dat vlak beter dan een paar maanden ervoor.
      • Bijkomend beloofde het een moddercross te worden door de combinatie regen op een maïsveld. Dat betekent stampen… en kan ik al stampen?

      Eigenlijk kwamen alle verwachtingen uit. Van de fiets springen ging nog, het er terug op springen was wat houterig… zelfs zo erg dat ik mijn zadel los heb gesprongen. De helft van de wedstrijd moest ik af en toe mijn zadel terug recht kloppen 😳
      Conditioneel had ik een klein dipje halverwege, maar gezien er nergens een recupstrook was, hield ik op het einde van de 40min durende wedstrijd nog wat reserve over om er een eindsprintje in te fietsen.
      Tot slot de knie: die voelde ik niet tijdens de wedstrijd. Heb zelfs redelijk wat gelopen… 😮 en stampen… ja, dat moest. Dat zal de adrenaline geweest zijn. De rekening kwam echter ’s avonds en de volgende dagen. Stekende pijn achter de knieschijf is geen goed teken en zondag zat de knie dubbel dik. Pas dinsdag kon ik het weer opbrengen een kwartiertje op de rollen te rijden.

      Komend weekend zijn er 2 crossen, zaterdag én zondag. Bang de knie verder te overbelasting sla ik zaterdag over en hoop ik zondag klaar te zijn voor een nieuwe veldslag.

    • Eerste échte loop sinds 10 maand

      Het was geleden van 28 november dat ik nog eens écht liep. Ja ok… 26 augustus had ik het al eens geprobeerd,maar toen niet echt verder geraakt dan 150 m.

      Vandaag begon ik met wandelen en heb ik geprobeerd om iedereen keer een beetje verder te lopen. Eerst 4x 100 m, dan 500 m, dan 300 m. In het begin deed de knie pijn. Na een tijdje begon de pijn draaglijk te worden en tegen het eind van mijn half uur durende work- out had ik al tandenbijtend 1,2 km gelopen aan één stuk gelopen. Weliswaar een beetje zoals een oude pepe, maar lopen is lopen hé!

      Super content natuurlijk!

    • Alpenweek 2020

      De klimweek ligt weeral een tijdje achter me. Conditioneel voelde ik me goed en heb me eigenlijk ook geen enkele rit geforceerd. De eerste rit naar Val Thorens ben ik het verst gegaan qua hartslag. De rit over de Madeleine ben ik het diepst gegaan qua uitputting.

      Na de eerste dag deed de knie een beetje pijn en had de volgende dagen een beetje schrik te diep te gaan, maar na een ganse week klimmen kan ik niet meer zeggen dat ik er last van heb.
      Ik mag weliswaar nog niet teveel gekke bewegingen doen, want ‘m kraakt nog steeds verschrikkelijk.
      Getuige is ook nog steeds de omvang van de quadriceps die stukken minder volumineus zijn dan de rechterkant.

      Volume zegt natuurlijk niks over kracht en uiteindelijk bleek dit wel de ideale keuze. Ik voel een sterke vooruitgang in de kracht die ik kan zetten met mijn linkerbeen tijdens het squaten.

      20192020
      Tijd21u5625u30
      Afstand313,32 km403,78 km
      Hoogtemeters8 987 m12 398 m
      2019 vs 2020
      TijdKlimtijdVAMmax %
      Val Thorens5u223u4368516,3 %
      Col de la Loze3u262u3966621,8 %
      La Madeleine x2 & Chaussy7u085u1664915,2 %
      La Glière1u130u4961624,2 %
      Col du Tra3u462u2973515,4 %
      Rochers Blancs4u373u1564729,9 %
      klimtraining 2020 in cijfers
      de snel in mekaar geflanselde aftermovie

    • Rochers Blancs

      Een KOM op het traject Petit Cœur – Rochers Blancs… met andere woorden: nooit eerder was iemand op dit traject sneller dan mij.
      Een traject van 25 km met 1751 hoogtemeters en stijgingspercentages tot 20 %. Ik deed er 3 uur en 13 minuten over (inclusief enkele drink- en eetpauzes). Eerlijkheidshalve moet ik wel toegeven dat ik de enige ben die dit traject ooit al uploadde op Strava, maar aangezien de laatste 5 km eigenlijk zo goed als ondoenbaar zijn met de fiets… is de kans er wel dat niemand dit exacte traject voor deed.

      Het doel was eigenlijk de col des Tufs Blancs die nog enkele kilometers verder lag, maar dat is niet gelukt. Het pad werd te slecht en ik zat er eigenlijk een beetje door… 
      Ik kreeg geen vast voedsel meer binnen, het was er boven niet zo heel warm, en ik verwachtte nog een lastige afdaling.

      Klimmen op zo’n bergpad is heel erg leuk, de afdaling helemaal niet. Je moet constant remmen en oppassen van grote stenen die maar al te graag je banden aan flarden willen scheuren.

      • Zalige curves
      • Grote stenen zijn niet zo fijn
      • Dit stuk was 20 %
      • Klimmen in de gravel