Categorie: sport

Volgens de planning had ik vandaag La Plagne moeten doen, maar dat zag ik niet zitten. De wegen naar de skistations worden momenteel druk bereden door camionetten en vrachtwagens. De kans dat de offroad doorsteek naar Champigny lukte zag ik gisteren in het passeren ook al slinken tot nihil. Mijn 36mm banden hebben toch wat te weinig luchtgehalte om zorgeloos op een rotsachtige ondergrond naar beneden te knallen.

En aangezien ik eerder al merkte dat mijn remblokken hun beste tijd hebben gehad, ben ik ’s morgens eerst nog langs een fietsenwinkel gefietst om nieuwe remblokken te halen.

Ik nam er dus een alternatieve rit uit mijn collectie: De beklimming naar Notre-Dame-du-Pré, voor de fans van haarspeldbochten: 50 om precies te zijn. Een beetje hoger ligt de Col du Tra. Een onbekende col, maar daarom niet minder lastig. 7% gemiddeld en ik zag stukken van 11% a 12%.

Vervolgens daalde ik af naar Aime, om dan de Côte de Montgirod-Hautecour te bedwingen. Een stevige klim waar geen kat passeert maar amai, wat een mooie natuur. Ook in de afdaling naar Moutiers kan je je ogen de kost geven, waaronder een prachtige kapel op een rots in Le Breuil – Hautecour.

Na gisteren helemaal leeg gereden te zijn, had ik vandaag niet zoveel zin. Het was ook veel te warm. Plots kwamen er enkele wolken opzetten en na het middageten begon het toch wat te kriebelen.

Uiteindelijk de auto ingesprongen en een half uurtje gereden naar een parking vlakbij het Nationaal Park Vanoise. Het verbodsbord voor auto’s kon ik met de fiets volledig negeren

Omdat het toch rustdag was, heb ik het kalm aan gedaan en ook niet gereden tot waar ik in eerste instantie in gedachten had. Na 500 m klimmen besloot ik terug te keren. Het waren wel 6 zalige kilometers. Een echte aanrader! Heb zelfs enkele Marmottes kunnen spotten.

De afdaling was wel lastig. Grote stenen en rotsen maken het een fietser niet makkelijk.

De col de la Madeleine heb ik vandaag enkele keren bevloekt. But what was I thinking? Een rit van meer dan 100 km in de Alpen… dat is niet evident. Het plan was om de Madeleine over te fietsen vanuit het Noorden. Vervolgens de zuidkant af te dalen tot in La Chambre en dan de prachtige le Col du Chaussy te temmen. Vervolgens weer af te dalen tot La Chambre om de Madeleine voor een 2de keer vanuit het Zuiden te beklimmen.

Tijdens de eerste afdaling had ik al besloten om dat plan te laten varen, maar wou wel persé de Chaussy doen! Sowieso moet ik dan een 2de keer de Madeleine over Even Google Maps erbij genomen en de kortste weg gezocht van du Chaussy naar la Madeleine en huppa! Een gravelcol! La Grolie 1800m. Recht van du Chaussy tot 2.5 km van de top van la Madeleine. Dat ik die niet eerder had gezien?

Het was een zalige rit, maar lastig…. zéér lastig. Na 4u kreeg ik geen reep meer binnen. Ik was gewoon leeg en de maag weigerde nog te werken. De 3 gels die ik bewaarde voor de laatste beklimming ben ik al eerder moeten gaan aanspreken. Onderweg zelfs nog een dazenbeet gevangen in mijn rechterbovenarm, stom beest.

De laatste afdaling van la Madeleine maakte alles goed. Een snelle afdaling met niet al te veel scherpe bochten waar je dus goed gas kan geven. Als zelfs ik al 79 km/u haal op een afdaling die ik niet ken…

Een relatieve rustdag, dus deed ik een korte rit van 50 km naar Courchevel om vervolgens de Col de la Loze eens te testen. Een mooie, typisch sneeuwruimerpad die ze nu van een laagje asfalt hebben voorzien. Dat die ook nog eens verkeersvrij is, is mooi meegenomen. Al is dat wel met een korreltje zou te nemen. Bovenop de col was het een heus bouwwerf. Deels werken ifv artificiële sneeuw, deels voorbereidingen voor de TdF die er volgende week passeert.

De commotie rond de zwaarte is een beetje overroepen. Ja, er zitten stukken in van 15% à 20%, maar ’t is dan ook een sneeuwruimerpad… wat wil je? Deze paden bestaan normaliter uit platgewalste stenen/rotsen. Nu ligt er een splinternieuw asfalt wat het beter laat bollen.

De afdaling via Méribel is mooi, maar ook stijl. Enkele pittige en gevaarlijke bochten. Hier en daar kruisen VTT paden het asfalt en de tekst op de borden die hiervoor waarschuwen toonden de tekst dat fietsers voorrang hebben…? Wie dan, de VTT’ers of de fietsers op het asfalt? Dat hebben ze nu wel netjes afgeplakt, maar als je goed kijkt kan je ’t toch nog lezen

Omdat de 35 km lange beklimming van Val Thorens, genaamd “Montée des Belleville”, tot 2280 m hoogte en met een gemiddeld stijgingspercentage van 5% voor losers is, deden ze er vorig jaar in de TdF nog een paar km bij tot 2365 m hoogte. Omdat ook dàt nog voor mietjes is, deed ik er nog een schepje bij en ging door de gravel verder tot 2509 m hoogte (2520 volgens mijn Wahoo).

Het plan was om te klimmen tot de Cime de Caron (3193 m) maar dat bleek op dàt moment ondoenbaar. De gravel werden stenen, het stijgingspercentage schoot de lucht in, de benen werden moe na meer dan 40 km klimwerk, de linkerknie blijft een zorgenkindje (niks te forceren), mijn water was op, én het weer sloeg om. De temperatuur zakte plots van 25° tot 12° en de wolken waaiden langs me. Weg was plots de zon. Bibberend van de kou ben ik naar beneden gereden. Naarmate ik daalde werd het gelukkig weer wat warmer.
In de afdaling deed ik geen zotte dingen. Met 3,2 bar in de banden en geen al te best asfalt moet je je niet als een blok naar beneden gooien. Da’s het niet waard.
Het was overigens wel rustig. Eén eMTB stak me voorbij aan 20km/u of meer en ook één graatmagere berggeit kon/wou ik niet volgen.
In de terugweg haalde ik één groottrappende oudere vlotjes in op een stijgend knikje.

Al bij al was deze rit geen topprestatie, maar ik heb dit 9 maanden geleden alleen maar kunnen hopen. ‘s Avonds deed de knie toch een beetje pijn, dus ik zal moeten opletten om weer niet te overbelasten. Al is dat hier heel moeilijk want er is hier geen meter vlakke weg.