De spieratrofie

Een revalidatie is een rollercoaster. Het ene moment kijk je naar de toekomst, begin je te plannen en praat je jezelf moed in.

Het andere moment lig je doel- en nutteloos in de zetel, wil je gaan lopen of fietsen en word je moedeloos van de gedachte dat je nog wekenlang amper iets anders zal doen terwijl je anderen ziet trainen of crossen…
Je had nooit gedacht dat je zelfs zou verlangen om terug te kunnen stofzuigen en dweilen…!?

Je hersenen draaien op volle toeren en beleven de val opnieuw: “hoe had ik dit kunnen voorkomen”. De twijfel slaat toe. Je weet dat je een serieuze achterstand zal moeten wegwerken, en net op dat moment maak je weer een keiharde vuist: “What doesn’t kill you makes you stronger!”
Nog geen seconde later slaat de twijfel weer toe: “is dat wel zo?”. Zal je knie ooit nog hetzelfde zijn? Zal je ooit nog zorgeloos lopen? Heeft dit gevolgen voor je knie over pakweg 20 jaar?

Ondertussen doe je een aantal oefeningen om de beweeglijkheid van de knie te garanderen. En dan begin je weer te twijfelen: “Is het normaal dat je nog niet kan overstrekken? Is het normaal dat je moeite hebt om bepaalde spieren aan te spreken? Belast ik mijn knie nu niet teveel?”

Elk geval is anders, elke revalidatie is anders, elke knie is anders. Wat wel vast staat is dat je spieren gaan atrofiëren….

2 weken post-operatie

We zijn ocharme nog maar 2 weken na de operatie! Nog 4 weken krukken te gaan. Eén voordeel van die krukken: gisteren gaf de weegschaal 60 kilogram aan! Helaas werd dat 80 kg zonder krukken.
Gewicht zegt natuurlijk niet alles, want als mijn spieren effectief aan het aftakelen zijn, dan zou ik gewicht moeten verliezen hé.

Dus even de benen vergelijken, en nee… deze foto is niet bewerkt. Mijn linkerdij is serieus afgeslankt. Toch scheelt het maar 4 cm in omvang, gemeten met een meetlint 15 cm boven de knieschijf. Op de foto ziet het er echt erger uit. Moest ik hoger meten zou het wel meer schelen, maar 15cm boven de knieschijf is nu eenmaal een standaard.
De zwelling van de knie is al veel minder, maar zit toch nog een tweetal centimeter dikker. Nog een klein beetje vocht en/of lucht zorgen toch nog voor een totaal ander beeld ten opzichte van mijn rechterknie.

In de zetel doe ik regelmatig oefeningen in gesloten keten (de voet/hiel blijven ondersteunen). De hamstrings opspannen is nu een bijna constante bezigheid geworden (als ik er aan denk).

Ik tel af… nog 4 weken tanden bijten en dan gooi ik die krukken aan de kant!

De draadjes zijn er sinds deze morgen uit. Dat kriebelde een beetje en ben nu eindelijk van de jeuk af. Vandaag mocht ik in de kine al iets actievere oefeningen doen: pendelen en een soort van zittende squat (leg press).
Dat pendelen, waarbij mijn been bij elke beweging gestrekt de lucht in gaat, deed echt deugd.