Categorie: VKB reconstructie

Mei 2022 was een rustige maand in vergelijking met andere maanden. Het is druk op ’t werk en dan is er wat minder tijd en goesting om veel te fietsen. Gelukkig heb ik in februari en maart wel een hoop meer gefietst dan andere jaren, dus dat compenseert een beetje.

Het ambetante aan weinig fietsen is dat de knie dan ook sneller overbelast geraakt. In plaats van 4 keer 50 kilometer, doe ik dan in 1 keer 200 km… Hoewel dat initieel niet voor problemen zorgde, stond de knie een week later toch wat gezwollen na een wandeling. Het zal de combinatie geweest zijn.

Lopen lukt momenteel sowieso nog steeds niet. Veel druk zetten op de knie is pijnlijk. Squats zijn een hel. Fietsen lukt probleemloos, al voel ik ‘m wel sneller vermoeid geraken als er veel vocht in zit. Het blijft toch wat sukkelen, zelfs 2.5 jaar na de VKB reconstructie.
Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik in de zetel blijf zitten

Ik heb mijn Long Term Challenge een beetje verder gezet en vooral een hele hoop Statshunters tegels toegevoegd. De laatste weken vooral in het Antwerpse. Ik heb daar al een aardige cluster gevormd en de bedoeling is om die de komende maanden in een vijftal ritten te verbinden met mijn Max Cluster. Mijn zogenaamde “The Eastern Connection”, oftewel “De oostelijke verbinding” van clusters.

If you cross the connected left, right, top and bottom tile of a tile 
it is counted as a cluster-tile. 
The max cluster is based on 
all the connected cluster-tiles. 
Source: Statshunters.

Je ziet ook al een gepland rit dat de cluster ter hoogte van Cap Gris Nez verbindt met mijn Max Cluster. Da’s een rit van +-235 km en had ik willen doen op 24 juni. Ik ben alleen een beetje bang dat dit te zwaar zal zijn en niet voldoende zal hersteld zijn om de week nadien de bergen rond Bourg-Saint-Maurice te bedwingen. Het verstand zegt dat ik die rit beter houd tot een ander moment later dit jaar, of misschien zelfs volgend jaar.

Deze maandag (paasmaandag) had ik La Hallonienne moeten rijden. Helaas is die uitgesteld tot 18 april 2022.
Na twee maand slabakken door het winterdipje begon het toch weer wat te kriebelen dus werden de trainingen hervat. I’m back at it!
De krachttrainingen op mijn favoriete lusje op de Vidaigneberg lukken beter dan vorig jaar. Toen kon ik amper nog recht op de trappers staan. Tegenwoordig is het soms nog wat pijnlijk, maar het lukt toch al behoorlijk om al wat kracht te zetten op de linkerknie. Dat je ‘m hoort kraken van 7 km afstand moet je er wel bij nemen.

Ik moet wel toegeven dat de rust goed heeft gedaan. Sinds de rust voel ik dat de kracht in mijn dijbeen is toegenomen en nu weer makkelijker een trap omhoog kan zonder te ‘springen’ en te compenseren met mijn rechterbeen.

En om toch in de sfeer van La Hallonienne te blijven zijn volgende week 2 LongTermChallenge ritten gepland rond Houffalize, op een boogscheut van Halleux.

• Een blauwe lus van 90 km die 3 nieuwe BE-gemeentes en 4 LU-gemeentes aansnijdt.
• Een rode lus van 120 km die 10 nieuwe BE-gemeentes doorkruist met ongeveer 1800 hoogtemeters.
• Een kleine groene lus als recovery dat 5 nieuwe BE-gemeentes dwarst met een tussenstopje bij het meer van Bütgenbach.

Samen zorgt dat toch weer voor een mooie uitbreiding van mijn LongTermChallenge.

• 

• 

De langste rit wordt toch één van de zwaardere en met relatief weinig training de afgelopen maanden zal dat toch een hele opgave worden. Langs de andere kant moet ik het ook niet te makkelijk maken hé. No sweat, no glory!

De cross van zaterdag liet ik links liggen om de knie een extra dag rust te geven. Achteraf gezien de juiste keuze, want zelfs zondag was het afzien. Een droge en snelle cross met veel bochten.
24 starters en 6 daarvan heb ik er achter me gelaten. Ik was helemaal achteraan gestart en kon mijn wagon niet meer aanhaken na een paar valpartijen voor me.

Halverwege de wedstrijd was er voor mij niemand meer te pakken en liet de moed wat zakken.
Na elke bocht optrekken was niet persé lastig, maar wel pijnlijk als ik recht stond op de trappers.
De balkjes lopend nemen aan 10 km/u ging, maar één van de laatste ronden ging ik iets te snel en na een pijnscheut in de knie was het eigenlijk zo goed als helemaal over.

’s Avonds ijs op de knie gelegd en de zwelling viel uiteindelijk nog wel mee maar ’t was toch een teken dat ik niet te zot mag doen.

De eerste LRC cross van het seizoen was een groot vraagteken. Niet alleen omwille van corona (gaat alles wel door), maar ook het grote vraagteken: “kan de knie het”?

• Ik was nog niet aan technische trainingen geraakt. Ik sprong met andere woorden nog geen enkele keer van mijn fiets om een hindernis te nemen. Dat dit niet supervlot zou gaan, wist ik dus al.
• Conditioneel voel(de) ik me er wel klaar voor. Mogelijks zelfs beter dan vorig jaar. Een week klimmen enkele weken voor de start van het seizoen is op dat vlak beter dan een paar maanden ervoor.
• Bijkomend beloofde het een moddercross te worden door de combinatie regen op een maïsveld. Dat betekent stampen… en kan ik al stampen?

Eigenlijk kwamen alle verwachtingen uit. Van de fiets springen ging nog, het er terug op springen was wat houterig… zelfs zo erg dat ik mijn zadel los heb gesprongen. De helft van de wedstrijd moest ik af en toe mijn zadel terug recht kloppen
Conditioneel had ik een klein dipje halverwege, maar gezien er nergens een recupstrook was, hield ik op het einde van de 40min durende wedstrijd nog wat reserve over om er een eindsprintje in te fietsen.
Tot slot de knie: die voelde ik niet tijdens de wedstrijd. Heb zelfs redelijk wat gelopen… en stampen… ja, dat moest. Dat zal de adrenaline geweest zijn. De rekening kwam echter ’s avonds en de volgende dagen. Stekende pijn achter de knieschijf is geen goed teken en zondag zat de knie dubbel dik. Pas dinsdag kon ik het weer opbrengen een kwartiertje op de rollen te rijden.

Komend weekend zijn er 2 crossen, zaterdag én zondag. Bang de knie verder te overbelasting sla ik zaterdag over en hoop ik zondag klaar te zijn voor een nieuwe veldslag.

Dat ik de “Long Term BE Challenge” iets minder fanatiek zou aanpakken had ik begin dit jaar reeds besloten. Mijn grondgebied uitbreiden door telkens van thuis te vertrekken is eigenlijk zottenwerk (dat zijn telkens ritten van minimum 150 km tot 300 km of zelfs tot 700 km als ik de Ardennen aansnijd).

De week vakantie in Limburg heb ik aangegrepen om 39 extra gemeentes toe te voegen in’t oosten van ’t land. Er waren er oorspronkelijk nog 10 extra gepland, maar ’t onder andere het weer stak daar een stokje voor.

Afgelopen week heb ik me dan gefocust op de laatste gaatjes in West-Vlaanderen. Ik kwam er nog 9 gemeentes te kort om er in alle 64 gereden te hebben. Vanmorgen nam ik de auto naar Loppem en zette de laatste 6 West-Vlaamse gemeentes op mijn palmares.

• 

• 

Sinds de overbelasting in mei durfde ik niet meer op de trappers staan. Da’s natuurlijk nefast voor de gemiddelde snelheid, but who cares. In een cross is dat telkens weer explosief optrekken natuurlijk essentieel, dus ben ik in de 2de helft van de rit vandaag weer eens beginnen rechtstaan na de bochten. Het voelde nog wat onwennig, en je hoorde mijn linkerknie dan kraken vanop een meter afstand 😀 maar het lukte zonder echte pijn.

Maar deze avond heb ik toch weer wat pijn bij bepaalde bewegingen en ben nu wel een beetje bang voor een nieuwe overbelasting, dus doe ik het de komende week rustig aan zodat ik volledig uitgerust kan vertrekken naar Brides-les-Bains.

De dodentocht is me net iets te lang, maar omdat in 2020 deze 51ste editie van de 100 km is afgelost door COVID-19 organiseerde men een virtuele versie: “leg in 4 weken minstens 100 km af (te voet)”.

Unit-T (mijn werk) stond in voor de inschrijving en het harde werk kon beginnen op maandag 13 juli. Omdat 100 km op 4 weken eigenlijk in niks te vergelijken is met de échte dodentocht besloot ik er een schepje bovenop te doen: 300 km in 4 weken (28 dagen). Elke dag wandelen lukte niet dus legde ik de 300 km af in 23 dagen (= gemiddeld 13 km per dag) met als uitschieter 2 augustus: 23 km op één dag in een verschroeiende hitte waarmee dat meteen mijn langste wandeling ooit was.

Eigenlijk was deze challenge de ideale training voor de quadriceps en ik heb geen enkele dag echt last gehad van de knie. Positief is ook dat de conditie zo op toch een beetje peil bleef (want in de zomervakantie kan ik niet fietsen).

Qua basisconditie zit ik daarmee al hoger dan 1 YTD en zelfs hoger dan aan de start van vorig crossseizoen.

Met nog een week klimtraining in september komt seizoen ’20-’21 dus wel in de sjakosj, tenminste als COVID-19 geen roet in ’t eten gooit én ik nog een paar goeie intervaltrainingen doe én ik mijn knie kan laten lopen.
Want hoewel ik dus probleemloos 10 à 20 km wandel en 100 km fiets is lopen toch nog moeilijk/pijnlijk. De druk in de knie bij het lopen is namelijk véél hoger dan bij stappen/fietsen.
Ik wil niet opnieuw dezelfde fout maken als eind mei en moet me er zelf de hele tijd aan herinneren om niets te forceren en 300 km is toch niet niks. Toch hoop ik nog eind deze maand een paar kilometer te kunnen lopen.
Maar dus eerst een weekje relatieve rust.