Val Thorens

Omdat de 35 km lange beklimming van Val Thorens, genaamd “Montée des Belleville”, tot 2280 m hoogte en met een gemiddeld stijgingspercentage van 5% voor losers is, deden ze er vorig jaar in de TdF nog een paar km bij tot 2365 m hoogte. Omdat ook dàt nog voor mietjes is, deed ik er nog een schepje bij en ging door de gravel verder tot 2509 m hoogte (2520 volgens mijn Wahoo).

Het plan was om te klimmen tot de Cime de Caron (3193 m) maar dat bleek op dàt moment ondoenbaar. De gravel werden stenen, het stijgingspercentage schoot de lucht in, de benen werden moe na meer dan 40 km klimwerk, de linkerknie blijft een zorgenkindje (niks te forceren), mijn water was op, én het weer sloeg om. De temperatuur zakte plots van 25° tot 12° en de wolken waaiden langs me. Weg was plots de zon. Bibberend van de kou ben ik naar beneden gereden. Naarmate ik daalde werd het gelukkig weer wat warmer.
In de afdaling deed ik geen zotte dingen. Met 3,2 bar in de banden en geen al te best asfalt moet je je niet als een blok naar beneden gooien. Da’s het niet waard.
Het was overigens wel rustig. Eén eMTB stak me voorbij aan 20km/u of meer en ook één graatmagere berggeit kon/wou ik niet volgen.
In de terugweg haalde ik één groottrappende oudere vlotjes in op een stijgend knikje.

Al bij al was deze rit geen topprestatie, maar ik heb dit 9 maanden geleden alleen maar kunnen hopen. ‘s Avonds deed de knie toch een beetje pijn, dus ik zal moeten opletten om weer niet te overbelasten. Al is dat hier heel moeilijk want er is hier geen meter vlakke weg.