Post-op: 6 maand

Een half jaar geleden begon mijn revalidatie na de reconstructie van de voorste kruisband + naaien van meniscus. Zoals ik reeds voorspeld had, betekent dit enkel dat de kruisband hersteld is.
Ik had me de wederopbouw iets positiever verwacht, maar misschien leg ik de lat telkens weer te hoog? Een kleine overbelasting op 3 maand en een grote op 5 maand getuigen dat niet alles loopt zoals ik het zou willen.

Zonder het nauwkeurig bijhouden van de ervaringen van het moment vergeet je sowieso bepaalde zaken. Je beeld verandert naarmate de tijd vordert en je onthoudt enkel een paar sleutelmomenten en die kunnen soms positief en soms negatief zijn.
Net daarom bijna wekelijks elke wijziging in mijn fysieke en geestelijke toestand goed documenteren.

Als ik nu even terugblik op de laatste 7 maanden zonder dit allemaal te herlezen, dan heb ik het gevoel dat ik fysiek relatief weinig heb afgezien. Het positieve dat ik me herinner is dat ik eigenlijk enkel de eerste dag na de operatie pijn had. Nadien heb ik nooit echt pijn gekend.
Ook dat ik van dag 1 al goed kon strekken is me heel goed bijgebleven. Ik zag medestanders in de kine pijn en moeite hebben om met gewichten op de knie verre van te kunnen strekken… Ik prees mezelf toen heel gelukkig.
Ik vervloek de val wel nog elke dag: “hoe kon ik nu zo dom zijn?”. Ik zie anderen op Strava zalige dingen doen zoals #everesting … en moet mezelf met pijn in het hart zeggen: “dat gaat je nu niet lukken“.
Want ik heb ondertussen wel geleerd gas terug te nemen. Het negatieve dat ik me herinner is het wekenlang met de brace rondlopen, zetelzitten en niet te veel te snel willen doen.

Ondertussen kan ik opnieuw BIJNA alles. Wat lukt nog niet?

Rechtstaan op de trappers (moeizaam en risico op overbelasting)
Een ladder op- en afgaan (lukt niet met het linkerbeen)
Een trap naar beneden gaan (ik maak sprongetjes)
Squaten (vooral psychisch door de krakende knieschijf)
Lopen…

Ik ben dus inderdaad nog steeds niet gaan lopen. De krakende knieschijf wijst op een onderontwikkelde quadriceps (die verdomde spieratrofie) en aangezien de klachten die ik omschrijf heel hard lijken op “een lopersknie” zou het niet verstandig zijn te gaan lopen .
Wel jammer, want in september en oktober staan “Dwars door Mechelen” en de “Spartacusrun” op mijn agenda. Enkele maanden geleden had ik deze nog aangeduid als “dat moet toch lukken”. Nu verschijnen er steeds meer vraagtekens achter.
Ook bij het komende crossseizoen heb ik ondertussen kleine vraagtekens geplaatst. Al blijf ik positief bij de gedachte dat er in 3 maanden veel kan veranderen.