Naar jaarlijkse gewoonte liep ik met de Unit-T collega’s Dwars Door Mechelen. Tien kilometer fun/afzien… Dit jaar wou ik mijn tijd van 2018 evenaren of verbeteren. Ik startte in tegenstelling tot vorig jaar niet te snel, maar vond redelijk snel mijn tempo waarvan ik wist dat ik dat kon volhouden. Het resultaat is een recordtijd van 50:10 (officiële tijd), net geen 12km/u gemiddeld.
Onderweg naar Mechelen pikte ik nog een korte CX training mee in Boom.
Het nieuwe crossseizoen is begonnen!
Ondertussen is mijn oude Ridley op pensioen gegaan en gaat de “Stevens Super Prestige” voortaan al het harde werk opknappen. Schakelen ging nooit zo makkelijk, dankzij Shimano Di2. Remmen ging nog nooit zo snel, dankzij de schijfremmen. Het kilootje dat ‘m lichter is zal ook wel een beetje helpen. In augustus werd er al stevig mee getraind op singletracks in de Nederlandse bossen. Vandaag was de eerste échte test in ’t veld. Op een muddy parcours ging toch goed met een +-25ste plaats. Weer véél te snel gestart en toch zeker 2 rondes moeten bekomen. Na 20min kreeg ik wel kramp in de kuiten en linkerhand…
Ook Jasper heeft nu een crossfiets. Het op- en afspringen gaat nog niet super vlot, maar zijn eerste wedstrijd is wel een feit. Nog niet echt vertrouwd met het gebeuren ging ‘m helemaal achteraan staan in de start. Het voordeel daarvan is natuurlijk wel dat hij er dan een hele hoop heeft ingehaald 🙂
De prijs alleen al is de moeite waard om te rijden 😀
Zondag 2 juni, 5u ’s morgens: de wekker gaat. Eerst douchen en ontbijten om vervolgens de auto in te springen. Een goed gevulde auto met 2 fietsen (koersfiets en mountainbike), een 2-secondstent, een koffer vol koerskleren, gasfles en -pit en veel energybars.
Klein detail: 2 dagen voor het vertrek besloot de shitty Skoda Octavia dienst te weigeren. Verdict: koppeling kapot, dus moest de oude vertrouwde VW Caddy de belangrijke taak op zich nemen mij naar de Alpen te brengen.
Een tussenstop na +- 6u in de Vogezen om eerst le Grand Ballon te bedwingen als opwarmertje brengt me op een prachtige kleine camping in Geishouse (Au Relais du Grand Ballon).
Mijn vader die op doorreis was naar Italië was reeds enkele uren aangekomen en heeft zijn fiets al klaar staan, een elektrische weliswaar.
Mijn fiets wordt snel uit de koffer gehaald en rond 14u beginnen we aan de beklimming. Dat het menselijk lichaam nog steeds efficiënter functioneert dan lithium wordt vandaag bewezen: Gianni vs ElektRik: 1-0 😀
Dag 2 begint vroeg met een ingekorte MTB-rit naar Le Markstein. Ik wil me niet opbranden nog voor ik de Alpen aanschouwde, dus hou ik het heel rustig en geniet gewoon van de prachtige natuur.
Een goeie 3u later zit ik alweer in de auto, op weg naar de echte bestemming van dit tripje: Allemond. De camping municipal is er zo goed als leeg, oef! Want ik vreesde een overrompeling van Nederlanders die net in die wegen l’Alpe d’HuZes wisten te organiseren. Hun doel: 6x l’Alpe d’Huez op rijden in 1 dag.
Dinsdag 4 juni: uitslapen om goed uitgerust l’Alpe d’Huez te bedwingen (1x). Ik had mezelf het doel van 1u30 gesteld tot “Le Vieil Alpe”. Het voordeel van mijn Wahoo is dat ik perfect kan inschatten hoe ver ik nog moet, hoe zwaar de komende kilometers worden, maar bovenal wat de geschatte eindtijd wordt aan het huidige tempo. Records moesten niet verpulverd worden, dus rij ik heel gedoseerd omhoog.
20 jaar eerder deed ik deze klim naar het 1840m hoge skidorp ook al enkele keer en ik heb de indruk dat ik toen meer afzag hoewel ik toen 30 kg lichter was. Deelnemers aan l’Alpe d’HuZes snel ik voorbij, maar niet zonder respect. Mijn hoogste bewondering ging naar een deelnemer met slechts één arm!
Eens boven l’Alpe d’Huez verlaat ik de mensenmassa en rijd eenzaam door naar de top van Le Col de Sarenne op 1999m.
Terugkeren doe ik via de prachtige afdaling van deze bijna onbekende klim. Hier komt het besef: “Damn, velgremmen zijn lastig”.
4u en een prachtige rit later knort de maag en werk ik een paar borden spaghetti naar binnen. Oja, misschien ook nog even de score vermelden: Gianni vs ElektRik: 2-0 😀
Woensdag 5 juni was voorspeld als een hete dag, ideaal voor een stuntje: De top van le Pic du Lac Blanc op 3323m hoogte bereiken met de MTB. Met stijgingspercentages van net geen 50% in de beklimming van “Le Signal” weet ik na 15km al hoe laat het is: dit wordt een lastige. Het duurt echter tot de – zonder al teveel inspiratie genoemde – “2100” dat ik mijn doel bijstel en uiteindelijk niet hoger geraak dan een slordige 2180m. Niet dat mijn benen kraken, nee. Boosdoener is de sneeuw. De eerste paar stroken zijn zalig. 
Na een paar kilometer sneeuw, smeltwater in je schoenen, bevroren remmen en talloze tuimelpertes besluit ik terug te keren via l’Alpette, Mont Frais en Vaujany. Een lijdensweg zou ik het zeker niet noemen, maar de sneeuw, stijle hellingen en scherpe stenen maken het me zeker niet makkelijk. De begroeting van een troep Franse soldaten, enkele vechtende Marmotten, de afdaling van de skipistes en enkele prachtige watervallen compenseren de ervaring van een rampscenario: een klapband in een technische afdaling in combinatie met een kapotte CO2-pomp. Na veel gepruts krijg ik de fragiele pin een half uur later toch door het CO2-patroon geboord. OEF!
De aftermovie: https://photos.app.goo.gl/cWkXfFcSTj1YXTKH7
Donderdag begint als een grijze dag. Letterlijk én figuurlijk. Letterlijk omwille van de mist, figuurlijk omdat de Galibier nog steeds gesloten is… 🙁
Een defecte waterleiding moet eerst hersteld worden vooraleer er geruimd wordt. De voorziene 190km lange koninginnerit moet noodgedwongen worden aangepast en ingekort. Le col de la Croix de Fer beklim ik volledig in de mist met fluohesje en ledlampjes. Het prachtige uitzicht is me niet gegund. Le Glandon (die eigenlijk – op een tiental meter na – een deel van de Croix de Fer is) passeerde ik bijna zonder dat ik het wist. Na de verplichte foto bij het ijzeren kruis en de ijskoude afdaling begin ik aan le Col du Mollard waar ik me even in de vorige eeuw waan. Een saaie rit door het dal van Saint-Jean-de-Maurienne brengt me naar de voet van de Noordelijke beklimming van Le Glandon.
Even nog wat water bijtanken, de laatste energierepen verorberen en ik kan beginnen aan de laatste klim van de dag waarvan ik me de laatste 3 kilometer echt al zigzaggend omhoog weet te sleuren. De laatste energygels hebben amper nog effect en volledig leeg bereik ik de top van de Glandon na een 3800-tal meter klimwerk.
In de afdaling bereiken de suikers uit de laatst binnengespeelde gels toch nog mijn spieren en bereik ik uiteindelijk hyper de camping – rolling eyes -.
In een opwelling van zottisme veroorzaakt door die sugarrush had ik er bijna nog een col extra doorgedraaid, maar het verstand overwon.
Ik ken mijn grens en die lag vandaag boven op de Glandon.
Vrijdag 7 juni: Tijd voor rust, échte rust. Hoewel ik 5 nachten als een roosje had geslapen, besluit ik om de laatst geplande Col du Sabot niet te bedwingen en een paar uur vroeger dan voorzien huiswaarts te keren.
Met 9000 meter klimwerk in de benen sluit ik een klimweek af met een goed gevoel. Dit is voor herhaling vatbaar.
Nog 3 weken tot La Hallonienne en 9 weken tot mijn geplande supercompensatie 😀
Begin juni onderneem ik namelijk een 190 km lange tocht door de alpen:
Alles samen goed voor 5500 hoogtemeters.
Althans, dat is het doel. Of het daadwerkelijk zal lukken is een vraag die ik over 9 weken zal kunnen beantwoorden.
In die week zal ik ook proberen de Pic du Lac Blanc te beklimmen met de MTB, afhankelijk van het weer natuurlijk. Maar als het lukt zal ik 2700 m overbruggen op 30 km met stijgingspercentages tot 25%.
Ook Le Grand Ballon (Vogezen), l’Alpe d’Huez en le Col de Sabbot staan op het programma.
Daarvoor ben ik een trainingsprogramma van 13 weken van Energielab gestart waarin ik 5 dagen per week moet trainen. Dat vraagt vooral veel planning, maar voorlopig lukt het me om me te houden aan het schema.
Het enige jammere aan een zalige afdaling is de klim naar boven.
Mijn tweede wedstrijd dit crossseizoen en weer een pittige. Alleen al van de parcours naar de start rijden was een beproeving.
Een iets anders parcours dan vorig jaar, vooral zwaarder door een extra lus en dus ook een extra beklimming. Naar mijn gevoel werden de beklimmingen wel meer gespreid (en dus een stuk of 12 keer doodgegaan) en kon ik dus beter recupereren in de afdalingen (en 12 keer herrezen). Zalige technische afdalingen trouwens, als je wat durf had.
’t Was een echt tof parcours en ik heb mij geamuseerd. Gestart als 15de van de 25 (deels door een valpartij waar ik doorglipte) maar uiteindelijk teruggevallen naar de 19de plaats. De laatste ronde heb ik me omhoog moeten sleuren.
Na een tussenstop in Wervik waar Bram en Lieze een cross liepen reed ik vol moed door naar een heuvelachtig dorp in Oost-Vlaanderen. Jawadde, ik herinnerde me van vorig jaar nog dat de cross in Wortegem een lastige is door de 2 (voor mij toch) stevige klimmetjes.
De tijd dat ik in mijn tienerjaren als een gazelle omhoog dartelde in de Alpen of Pyreneeën is nu nog een heel verre herinnering.
Ik had mezelf voorgenomen niet te snel te starten en da’s volgens mij ook goed gelukt. De toerenteller ging niet in overdrive. Helaas moest ik het middenpak toch laten gaan in de eerste klim. Ik kwam nog even terug maar bij de 2de klim was ik al te ver op de achtergrond verzeild geraakt.
Halverwege ging ik zelfs overkop bij de bandenbalkjes.
Goed kan je deze eerste wedstrijd van het seizoen dus niet noemen. Hopelijk zijn de 9 die volgen iets beter. De eerstvolgende (zaterdag in Kluisbergen) is er echter ook ene met stevig klimwerk.
Welke zot zit op een zondag acht uur op zijn fiets? Moi! 🙂
Om 08u00 gestart in Ieper voor de Great War Remembrance Cyclo. Die eerste 60 km met wind in de rug richting Nieuwpoort waren snelle kilometers. Halverwege nog een pechvogel verder geholpen die de verkeerde pomp meegepakt had. Gelukkig heb ik altijd reservebommetjes mee.
Na het bijtanken in Nieuwpoort begon een tocht met voornamelijk tegenwind. Na 120 km waren de vlakke wegen achter de rug en was het vet eigenlijk al van de soep. 😀 En dan moesten de plugstreets, kasseien en beklimmingen nog beginnen.
Na 150 km in de benen de Kemmelberg omhoog lukte nog nét, maar bekocht dit wel met krampen na 180 km.
Maar wie dacht dat 180 km teveel was, heeft het mis. Dankzij een extra lusje kon ik thuiskomen met 200 km op de teller. Fieuw!
Trouwens, aan mijn val van vrijdag hield ik overigens een gekneusde rib over… Dat wordt nog een paar weken afzien.
Volgende afspraak: 30 september – Dwars door Mechelen.
Vandaag regent het. Gelukkig! Want ik kan écht niet tegen de warmte.
Na de 190km lange rit van KOTK deed ik 2 weken later solo een ritje van 167km: een zalige duurtraining naar Duinkerke en terug via de Heuvellandse heuveltoppen. Dat was nog maar een voorbereiding op de 140km op de fietsmarathon van Reningelst. Het nipte verlies had een wrange nasmaak (niet echt hoor ;)).
Het idee was om dan een paar weken te rusten en er dan tijdens de vakantie hard in te vliegen. Die Franse heuvels zouden een ideale setting zijn om de loopbenen op punt te zetten.
Helaas besliste een omgeslagen voet tijdens mijn eerste vakantieloop er anders over. Drie dagen lang kon ik er amper op staan en het duurde een week vooraleer ik er weer wat kon op lopen. Nu 3 weken later heb ik er nog steeds last van, maar stil blijven zitten is ook niet goed voor een goed herstel hé 🙂 Ik wil dus echt wel hard gaan, maar in die hitte kan dat ook niet gezond zijn.
Feit is dat mijn fitness dus op een historisch laagtepunt staat. Tijd voor wat planning!
Daarom loop ik op 30 september “Dwars door Mechelen”, in een T-shirt van Unit-T.
De week ervoor rijd ik de 180km van de Great War Remberance Cyclo. Voor een keertje dat een prachtige cyclo in Ieper start hé 🙂
6 oktober staat ook een MTB tocht (De Ronde van Vlaanderen offroad) op het programma, maar da’s afhankelijk van de LRC kalender.
Helaas begint het materiaal ook weer zijn tanden te tonen. De brackets kraken en de wielen spokken, een dure hobby…
Voila, dat zit er ook weeral op. Om 04u30 op staan en naar Mechelen rijden is iets wat ik normaalgezien enkel de donderdag doe. Op een zaterdag is er wat minder verkeer én voor een goed doel:
20146 EUR samen met 31 collega’s ingezameld en ook opgeteld 4000 km gefietst.
125 km in een peloton rijden dat het doel had om 30 km/u te rijden op een volledig verkeersvrij parcours is eens leuk, maar eerlijk gezegd ook een beetje saai. We deden uiteindelijk 29km/u gemiddeld en da’s heel traag wetende dat we wind in de rug hadden, in peloton fietsten en voor geen enkel kruispunt of licht moesten stoppen. Het mocht gerust wat sneller, maar er zaten er al een paar op hun tandvlees; getuigen de bitsige opmerkingen die gemaakt werden als je eens iemand voorbijstak…
De terugrit van Zottegem was solo dan ook bijna een leukere ervaring. Al bij al een superdag.
Ondertussen ook besloten dat ik de McBride laat schieten. De halve marathon van de Ieper Peace Run was leuk en ga ik zeker nog eens doen, maar dan nog beter voorbereid. Nu eerst focus op kortere afstanden en weer langzaam opbouwen. Te beginnen met de Brandhoekrun 7,2km op 19 mei! 🙂
Oja. Note to myself: Koop geen Michelin “Power Endurance 23” meer, ook al kosten ze maar 25 EUR. Na 1000 km was de achterband al niet meer bruikbaar. Feit: die stukken offroad zullen er wel te maken mee gehad hebben, maar toch…
Mijn allereerste halve marathon zit in de benen. De zon brandde en vooral daardoor heb ik serieus afgezien.
Hoewel ik op ’t gemak gestart ben, zat ik na 9km eigenlijk zo goed als op mijn limiet. Het was dan ook voornamelijk bergop in de eerste helft. Ik moest mijn hartslag echt naar beneden krijgen om niet teveel te verzuren anders zou ik de finish zeker niet halen (dacht ik). Helaas hielp wandelen ook niet echt. De temperatuur liep volgens mijn Wahoo (waar Tine mee reed) op tot 35°C (in de zon natuurlijk, maar ik liep ook in de zon hé). Officieel werd het +-26°C (in de schaduw natuurlijk).
 |
 |
 |
 |
Plaats 951 van de 1048 “21k”-deelnemers. Bwaja. Kan er mee door voor de eerste keer.
Nu een dagje rusten:
Next challenge? 125km Kom Op Tegen Kanker zaterdag 12 mei.