Blog

Exact 20 dagen geleden scheurde ik mijn voorste kruisband in mijn linkerknie bij een valpartij tijdens de verkenning van de cyclocross in Eke, Nazareth. Ik reed iets te traag, tegen een paal. Mij fiets bleef recht staan en ik viel met mijn linkervoet nog in de klikpedaal. Ik hoorde mijn knie kraken. Een domme val met grote gevolgen.

Exact 4 dagen geleden werd die gescheurde VKB gereconstrueerd tijdens de “ACL reconstruction”-kijkoperatie die ík niet zag en waarna ik met helse pijn wakker werd in de recovery.

De beweeglijkheid van de knie en spierbehoud na een VKB reconstructie zijn heel belangrijk. In de kliniek kreeg ik daarom daags na de operatie al kine waar ik onder andere tips kreeg hoe ik een trap omhoog geraak. Gisteren startte dan de échte kine ik de praktijk van Ward Thorrez. Het kerkplein in Vlamertinge is niet zo ver, dus da’s ideaal.

Ik had het me pijnlijker voorgesteld (dat komt waarschijnlijk nog wel 😁), maar er was gisteren alvast niks pijnlijk aan. Mede door de complicatie dat mijn meniscus ook genaaid werd, moet ik in’t begin nog voorzichtig zijn om dat naaisel niet kapot te trekken. Strekken lukte al behoorlijk en de zwelling viel mee. Plooien lukt behoorlijk, maar mag sowieso niet verder dan 90 graden (o.a. omwille van die meniscus).

Op aanraden van Stephanie, de kinesist, heb ik gisterenavond toch mijn verband vernieuwd. In de kliniek was gezegd er zo lang mogelijk af te blijve. Ze hadden me wel een paar plakkers meegegeven mocht het er toch slecht gaan uitzien, maar wat is slecht… 😏

Het idee was om enkel de vuile onderste te verversen (waar de drain zat) maar aangezien ze allemaal op elkaar gekleefd waren werden het er ineens 3.

Het gaasje op de grootste wonde, langswaar ze mijn pees hebben uitgetrokken, plakte er ook al een beetje in. Het kon dus inderdaad geen kwaad die dingen eens te vernieuwen.

Ondertussen ben ik ook al 2 dagen gestopt met het nemen van Dafalgan. Naast de dagelijkse Asaflow om bloedklonters te voorkomen neem ik nu enkel nog maar Ibuprofen die ook dienst doet als ontstekingsremmer. Ik heb geen pijn dus heb geen nood aan nodeloze Paracetamol in mijn lichaam. De Tradonal die ik meekreeg heb ik zelfs niet eens aangeraakt.

Ik beschouw mijn revalidatie dan ook officieel gestart. Zes maanden lang op de tanden bijten en stap voor stap (letterlijk) evalueren.

Hoe gek het ook klinkt, maar na 3 weken hinken/manken weet ik niet eens meer hoe normaal te stappen. Dat wordt dus weer oefenen eens die krukken aan de kant mogen.

Mijn hamstrings moeten getraind worden. Aja, want daar heb ik er nu ook eentje minder van… Mijn quadriceps en kuiten zullen sowieso spiermassa verliezen en gaan ook opnieuw opgebouwd moeten worden.

En uiteraard moet de knie terug scharnieren zoals het hoort.

Dinsdag 24/12/2019… De afgelopen nacht was helaas een hel. Niet van de pijn, die viel mee door de pijnstillers via ’t infuus. Wel doordat ik het eerste deel van de nacht eigenlijk nog niet echt moe was. Na een paar uur Netflixen kon ik mijn ogen wel wat rust gunnen, maar op de rug geraak ik nooit in slaap en mij op mijn zijkant draaien lukte niet…

Uiteindelijk heb ik geslapen van 01u30 tot 03u30 en de rest van de nacht heb ik gebingewatcht. 🙄😵

De weerslag van een slechte nacht komt sowieso en dat was de dag na de operatie, vandaag dinsdag, dus ook het geval. Terwijl de pijnstillers mijn aders bleven binnendruppelen kwam de dokter met het goede nieuws dat ik (zoals voorzien) naar huis mocht. Eerst moest ik wel nog naar de kine en moest nog een brace aangemeten krijgen. Ook moest het infuus en de drain er eerst nog uit.

• 

• 

• 

Met de nadrukkelijke eis dat ik het 3 weken heel rustig aan moet doen om de meniscus te laten herstellen zijn de vooruitzichten natuurlijk niet zo leuk, maar alles is leuker dan een ziekenhuisbed.

Gisteren, maandag 23/12, had ik al een poging gedaan mijn bed uit te geraken, maar dat was niet gelukt van de pijn. Stil liggen was OK, maar bewegen was te pijnlijk. Mijn been uit bed laten zakken zat er dus niet in.
Op dinsdag ging het stukken beter. Ik slaagde er zelfs in mijzelf te wassen en zelf mijn sokken aan te trekken!

Vooraleer ik naar de kine mocht, moest ik nog een RX-fotosessie ondergaan. Op een gegeven moment moest ik om mijn voet te verplaatsen steunen op mijn linkerknie en dat ging als bij wonder zonder pijn! Weliswaar dan gevolgd door de waarschuwing van de kinesist achteraf dat ik moet opletten met steunen 🙂

De kine ging goed. Ik voelde de competitiedrang even naar boven komen borrelen, maar een wedstrijd met de andere patiënten zou niet eerlijk geweest zijn. Ik schatte die anderen ofwel dubbel zo oud, of dubbel zo zwaar.

Enkele oefeningen wekten toch wat pijn op en hoewel de oefeningen op zich verre van intensief waren, voelde ik toch dat mijn lichaam had afgezien.
Toen ik mij thuis in de zetel plofte was ik dan ook stikkapot. Kerstavond was wel gezellig, maar meer dan de op mijn schoot gebrachte hapjes in mijn mond stoppen zat er niet in…

Om 05u30 opstaan en douchen. Benen scheren en tanden poetsen. NIET eten en NIET drinken.

Dat was het verloop van maandagochtend 23 december 2019. De dag waarop ik me om 07u00 moest aanmelden bij de C-Lounge, een fancy naam voor een pre-op wachtzaaltje.

Voor een laatste keer werden enkele belangrijke zaken overlopen in verband met de verdoving en trok ik een operatieschort aan.

Ik kreeg een infuus in de hand en werd met een rolstoel het operatiekwartier ingereden waar ik me op een niet zo comfortabele operatietafel moest leggen.

Ik werd de koude operatiekamer ingerold en moest nogmaals bevestigen dat het om de linkerknie ging. Zelfs de term ‘links’ moest ik verduidelijken, kwestie dat ze zeker de juiste knie aanpakten 🙂

Ondertussen kreeg ik een ruggeprik. Terwijl de anesthesist de juiste plaatsen probeerde te vinden voelde ik plots een felle elektrische schok in mijn rechterbeen dat spontaan omhoog schoot. Het leek precies een blikseminslag met vertakkingen in rond de knie en dijbeen. Men moest de verdoving anders gaan doen…

Ik kreeg het plots heel warm en het volgende dat ik me herinnerde was dat ik met een helse pijn in de knie wakker werd op de recovery. Ik had het waanidee dat ik op de rode knop had gedrukt om een pijnstiller te vragen want ik was aan het bibberen van de pijn.

Nog half groggy werd ik naar een kamer gerold. Na 16u dorst mocht ik eindelijk een klein slokje water proberen binnen te krijgen! Wat een zaligheid. Dat ik om nuchter te zijn niet mocht eten was niet zo erg (had vetreserves genoeg), maar ’s morgens niet mogen drinken is altijd toch een marteling vind ik.

Nog een paar uur later gingen de 2 boterhammen met boter, hesp en smeerkaas er vlotjes in.

Dr Hans Feys kwam nog eens een blitsbezoekje brengen. Hij had goed en slecht nieuws. Het goede was dat de operatie geslaagd was! 🥳👍🏻 het slechte dat de meniscus toch genaaid/geniet moest worden. Dat betekende dat ik niet slechts 10 dagen op krukken moet lopen, maar 3 weken! 😫😖😭

Maar wat zijn uiteindelijk 11 extra dagen op een revalidatie van 6 maand?! Niks hé… (Update: 3 weken werd 6 weken)

En zie, aanschouw mijn eigen nieuwe kruisband in spe, in elkaar geknutseld uit pezen uit mijn bil. Mooi hé.

De paarse lijn is een marker om te weten tot waar ze die moesten trekken.

Die werd langs de ene kant vastgelegd met een knoop en langs de andere kant met een pram. Die 2 hulpmiddeltjes zijn mooi te zien op de röntgen.

Ondertussen kan ik al 2 dagen stappen zonder krukken. Het is lastig, maar krukken zijn nog lastiger.
Na een bezoekje aan dr Feys op dinsdagmorgen werd dezelfde avond nog een dringende MRI gepland. Kudos voor de dokter!

Dankzij CoZo is het leuk om de foto’s ook eens thuis te kunnen bekijken 🙂

• 

• 

Deze morgen kwam dan het verdict, dat eigenlijk al zo goed als geweten was (maar je moet altijd positief denken hé). De ‘krak’ die ik hoorde tijdens de val kwam dus effectief van het knappen van de voorste kruisband (VKB of ACL in’t Engels).
De MCL (binnenste collaterale band) blijkt ook deels gescheurd, maar dat geneest. Er was ook positief nieuws: de meniscus is OK (edit: achteraf toch niet zo bleek).

Een voorste kruisband geneest niet en moet gereconstrueerd worden, althans als ik mijn knie nog graag zie.

De zeer interessante technische details kan ik niet meer herhalen, maar het komt er in grote lijnen op neer dat er een hamstringpees uit mijn dijbeen gaat genomen worden. Die pees is misbaar, maar groeit blijkbaar ook terug.
De pees knopen en naaien ze tot de gewenste dikte is bereikt. Die wordt dan door 2 geboorde tunnels in de botten getrokken en vastgehaakt zodat die niet meer weg kan.
De lengte en dikte van de boortunnels en pees worden tot op de millimeter uitgerekend.
Dit alles gebeurt tijdens een kijkoperatie maandag 23 december.

Daarna volgen 10 dagen krukken en 6 maanden revalidatie. De pees fungeert dan als geleiding om een nieuwe kruisband te vormen en de tunnels in de botten groeien terug dicht.
Er zijn leukere dingen om 2020 te starten.

Het had een mooi weekend moeten worden in Nazareth. Twee dagen op rij, crossen in een wei.

Helaas kwam er zaterdag 7 december een nogal abrupt einde aan de vreugde. Bij de tweede verkenningsronde kijk ik achter me om te zien waar Jasper rijdt. Ik maak een beetje plaats om er op te wachten, rijd in het lint en tegen een paal. Mijn fiets ging naar rechts en ik naar links.
Vermoedelijk omdat ik nogal traag aan het rijden was geraakte ik niet meteen uit mijn klikpedaal met als gevolg dat mijn knie al in de grond ligt en mijn voet nog ergens in de lucht hangt. Tijdens mijn val hoorde en voelde ik mijn knie kraken.

Ik bleef een drietal minuten liggen, de pijn verbijtend. Ik probeerde mijn knie te bewegen en dat lukte nog: oef! Ik stapte terug op de fiets en reed verder maar voelde al meteen dat er iets niet klopte. De beweging om uit mijn klikpedaal te klikken lukte me niet meer… Ik reed rustig naar de auto, spelde Jasper zijn nummer op en ging ‘m inschrijven. Tijdens het stappen naar de inschrijving nam de pijn alleen maar toe en in’t terugkeren stopte ik bij de EHBO.

Op het moment dat ik me daar op een stoel zette, schoot ik door een draaibeweging door mijn knie. Dat was zo pijnlijk dat ik het bewustzijn verloren ben. Dat was genoeg reden om de 100 te bellen en me naar het UZ Gent te voeren. Van zodra mijn been gespalkt was, begon de pijn kloppende pijn wat draaglijker.

Ondertussen was Jasper 32ste van de 37 deelnemers geëindigd. Ik zag het niet, maar blijkbaar heeft hij 2x door de zandbak kunnen blijven rijden. Applausje 🙂

In het UZ werd een RX van de knie genomen en was duidelijk dat er gelukkig niks gebroken was.
De staat van de kruisbanden of meniscus was daar niet op te zien, maar de testen bleken hoopgevend. Er ontstond wat twijfel wanneer op de RX toch een klein losliggend schilfertje werd gezien, wat blijkbaar mogelijk op een scheurtje kan wijzen.

Ondertussen stond de knie al wat dikker en werd me een “Robert Jones”-verband aangemeten. Rusten was het voorlopige verdict en maandag direct bellen voor een afspraak met een orthopedist.

• 

• 

• 

Nu een week later lukt stappen al een heel klein beetje maar blijft de zijkant van de knie pijnlijk en zorgen draaibewegingen voor pijnscheuten.
Dinsdag heb ik nog een afspraak met de orthopedist en hopelijk komt er dan wat meer zekerheid.