Blog

Lang stil zitten schijnt niet gezond te zijn. Mijn knie denkt er momenteel hetzelfde over. Ik heb ondertussen de zetel ingeruild voor de bureaustoel en dat vindt de knie eigenlijk niet zo fijn.
In de zetel lag mijn been plat en gestrekt, op de stoel hangend en geplooid. Na een tijdje heb ik toch wat meer moeite om het been te strekken.

Pijn heb ik eigenlijk niet. Al voelt het aan de voorkant, aan mijn litteken soms wat raar en na lang stil zitten voelt de knie wat stijf aan.

Zaterdag en zondag stond ik een half uur op de crosstrainer en dat deed deugd. Dinsdag hield ik het bij 10 min omdat de knie toch wat dikker zat. Vandaag maakte ik wel weer de 30 min rond en het ging eigenlijk heel goed, like a breeze!

Het is momenteel nog wat zoeken tussen TE weinig en TE veel.

In de kine mocht ik ook al 2x op de hometrainer zitten met het zadel zo hoog mogelijk. Na een aantal minuten rijden met een cadans van 90 rpm begon de achterkant van mijn knie wel wat pijn te doen. Een teken om niet TE veel in één keer te willen hé. Liever traag groeien, dan ’t snel verknoeien.

Dinsdag 4 februari was het eindelijk zo ver. De afspraak was om 09u30. Pas om 10u45 kon ik weer huiswaarts vertrekken. De effectieve consultatie duurde echter minder dan een minuut.
Nuja, veel moest er niet gecontroleerd worden. Dr. Feys gaf officieel groen licht om krukken aan de kant te laten. Ook de brace laat ik voortaan beter zo veel mogelijk uit. De brace moet ik voorlopig enkel nog maar aan als er een vergroot risico op misstappen of vallen is (ijs, oneffen oppervlaktes, …)

Zonder de ondersteuning van de brace ervaar ik meer pijn dan in de afgelopen 6 weken. Zo nam ik gisteren een trap. Naar boven lukte behoorlijk dankzij de steun van de leuning. De zes verdiepingen naar beneden waren pijnlijker. Bij elke stap moest ik op mijn tanden bijten van de pijn achter de knieschijf.

Woensdag was de kine ook weer iets intensiever. Na het loswerken van de knie mocht ik voor de eerste keer op een zittende crosstrainer. Tien minuutjes, met een trapfrequentie van 60 à 80 steps per minuut. ’s Avonds zat mijn knie wel iets dikker dan anders.

Vandaag haalde ik al vlotjes 100 steps per minuut.

Vandaag heb ik geen kruk aangeraakt. Als ik mij concentreer lukt het stappen toch al zonder manken en het komt nu ook niet op een paar dagen zeker… Ik ben de afgelopen 5 weken extreem braaf geweest. Een abrupte overgang lijkt me ook niet gezond en de korte afstandjes die ik hier thuis afleg zijn heel klein en rustig.

Dinsdag moet ik op controle en mogen die krukken sowieso aan de kant. Bijkomend zal (normaalgezien) mijn 90° limiet op de brace mogen lossen. Geen moment te vroeg, want kan nu eigenlijk al probleemloos plooien tot 100°.

Vijf weken na de operatie is het einde van de krukkenloop in zicht. De afgelopen week heb ik echter al één kruk aan de kant gezet en zou af en toe al eens een stap durven zetten zonder kruk. Verder is er eigenlijk weinig veranderd sinds vorige week.

• 

• 

Behalve dan de conditie. In 2019 had ik naar mijn gevoel een stap vooruit gezet in de conditie. 10 jaar inactiviteit verandert een lichaam en dat had ik na 3 jaar trainen grotendeels opnieuw gecompenseerd. In 2019 volgde ik een strikt trainingsschema en voelde me elke week beter en beter worden met als hoogtepunt de avondcross in Vichte. De val in Eke trok een streep onder het seizoen met grote gevolgen voor de fysiek. De abrupte omschakeling tussen de bijna dagelijkse trainingsprikkels oftewel minstens 6u trainen per week naar 6 weken lang vooral zetelliggen is toch groot.

• 

• 

Ik lig 500 km achter op schema. Uiteindelijk valt dat nog wel mee. In tegenstelling tot vorig jaar, waar mijn trainingsintensiviteit het grootst in mei & juni zal dat nu verschuiven naar augustus & september. Wie weet geeft dat een nog beter resultaat 🙂

Vier weken geleden lag ik op dit moment nog in een ziekenhuisbed. Sindsdien lijkt het alsof er weinig is veranderd.
Ik lig nog steeds 40% van de dag in de zetel en 40% in bed.
Niet omdat ik ziek ben of me slecht voel, maar omdat ik toch niks anders màg doen.

De overige 20% is het tjolen met krukken. Ik gebruik nu wel de term ’tjolen’, maar eigenlijk begint dat al goed te lukken. Wanneer ik over 2 weken de krukken aan de kant gooi, zal ik ze toch missen voor bepaalde taken:

• Het licht aansteken vanuit de zetel, daarvoor is zo’n kruk net lang genoeg.
• Om het rolluik vanuit de zetel open of dicht doen lukt met een stok zonder recht te staan.
• Mensen zijn behulpzamer (deuren openhouden)
• Mensen zijn spraakzamer (ze hebben onmiddellijk een gespreksonderwerp, en ik ook)
• Ik heb altijd een stok om mee te slaan. 😀

Sinds deze week steun ik toch al meer op het linkerbeen dan op de krukken. Dat voelt wel nog onwennig aan. Ik moet me bij elke stap goed concentreren. Het is met andere woorden geen automatisme meer. Het vertrouwen is ook nog niet terug.

Sinds deze week heb ik dan ook hier en daar af en toe wat kleine pijnscheuten in de knie, maar niks dat me alarmeert.
De knie zit nog zichtbaar dikker, maar qua omtrek scheelt het maar 1cm met de rechter. De gaatjes van het litteken zijn wat aan het vervagen.
Mijn gewicht blijft op niveau, mede door dat ik al een week goed letten op de calorieën die binnen gaan.
Plooien lukt beter en beter en geraak al zonder pijn voorbij de 90° (zonder brace). De brace staat echter nog steeds ingesteld op max 90°.
De omtrek van mijn dijbeen verschilt nog steeds 4cm, maar bij het aanspannen van de spieren is het verschil visueel alweer een meevaller. Binnen de opgelegde limieten werk ik daar dan ook hard aan.

• 

• 

• 

In de kine ligt de focus momenteel ook op het weer opbouwen van de activiteiten met stabiliteitsoefeningen en gisteren kreeg ik te horen dat we streven om vanaf week 6 terug op de fiets te zitten. !! Woohoo !!
De afgelopen week heb ik al redelijk wat ‘geoefend’ in het strekken en plooien, maar vooral in het opspannen van de hamstrings en de quadriceps en of het gerelateerd is weet ik niet, maar de elektrostimulatie schijnt zowat al op het maximumniveau te staan. 😉

Hoewel ik 2 dagen na de voorste kruisband reconstructie geen pijn meer in de knie had, voelde ik wel nog dat er aan gewerkt was. De knie stond dikker en bij bewegingen trok alles een beetje.

Vandaag, 3 weken post-op, is ook dàt al stukken beter. Ik kan al bijna elke beweging (muv verder plooien dan 90° omdat ik niet mag) zonder dat het pijn doet of trekt.

En dat is dus gevaarlijk. Met een brace rond je been word je nog herinnerd aan de blessure, ça va.
Zonder brace voelt het eigenlijk bijna aan als “normaal”. Het grote nadeel daar aan ondervond ik donderdagavond. Ik zat rustig in de zetel (zonder brace) en plots ging een alarm af. De eerste reactie was om te gaan checken dus sprong ik mijn zetel uit.

Ik was al 2 stappen verder vooraleer ik doorhad dat ik zonder brace en krukken onderweg was!

Ik heb geen pijn gevoeld, maar goed is het niet natuurlijk. Mijn knie zat wel wat al dikker dan de voorgaande dagen, maar dat is mede doordat ik donderdag een ganse dag op stoelen had gezeten en naar Mechelen was gereden: 4u in de auto, 7u op een stoel… een werkdag van 11u is zelfs in normale toestand lastig.
Ik heb een doktersattest tot eind januari, maar ben toch aan het werk (aangepast, vanuit de zetel).

• In de zetel op een laptop tokkelen lukt.
• Bellen vanuit de zetel lukt ook.
• Autorijden lukt (is een automaat) maar probeer ik te beperken.

Als ik had gewild kon ik 8 weken thuis gezeten hebben. Maar hoe saai zou dat wel niet geweest zijn?
Werken brengt eigenlijk geen extra risico’s mee, want ook in het dagelijkse leven zijn er risico’s:

• Natte gepolierde betonvloeren zijn levensgevaarlijk.
• Pas gedweilde vloeren zijn gevaarlijk.
• Mensen die stoelen wegschuiven waar je voet op leunt zijn gevaarlijk.

Allemaal accidentjes die idealiter niet gebeuren… maar ik vermoed dat het niet de laatste zullen zijn.

Tussen de noodzakelijke verplaatsingen door probeer ik mezelf zoveel mogelijk rust te geven. Maar te lang stilzitten is dan weer niet goed voor de spieren…

Na elke kine heb ik het gevoel dat ik een deugddoende hersteltraining afwerkte. De spieren mogen dan eens extra werken en zich eens goed laten doorbloeden. De elektrostimulatie staat al behoorlijk hard en ervaar ik eigenlijk meer als een massage… dat doet écht deugd. Er zijn blijkbaar niet zoveel mederevalidanten met diezelfde mening 😀

Simpele huishoudelijke taken slorpen wel nog veel energie op. Vrijdag heb ik de vaatwas gevuld en gekookt: biefstuk met frietjes. Ja man… Ik was toch blij dat ik een uur later terug in de zetel kon gaan liggen.

Vanaf vandaag probeer ik meer te steunen op mijn linkerknie wanneer ik stil sta, bijvoorbeeld bij het tandenpoetsen.
Ik tel af… nog 3 weken en die krukken gaan me niet meer ambeteren.

Gisteren gingen de draadjes er uit, acht in totaal. Vandaag blijft de plakker er definitief af.
Eindelijk heb ik nu een bad-ass litteken!

De 2 kleintjes gaan snel verdwijnen denk ik.
Onder het grote litteken voel ik de pram zitten maar heb er voorlopig niet veel last van. Dit is toch wel een redelijk groot litteken van 4 cm lang maar beter dan dit kon het niet genezen denk ik.

Vannacht werd ik wel wakker met een helse pijn… in mijn RECHTERKNIE!!?! Ik belast die nu natuurlijk wel meer dan normaal. Die draagt gans mijn gewicht en heeft het dus dubbel zo zwaar. Daarbij gebeurt het soms zelfs dat ik mijn lichaam draai terwijl ik er op aan het steunen ben… en da’s ook weer niet goed voor de meniscus.
’s Nacht wakker worden met pijn in de knie kan een teken zijn van knie-artrose, maar ik houd het voorlopig op de gevolgen van de huidige overbelasting.
In het verleden werd ik ook al soms wakker met exact dezelfde kniepijn, maar dan vooral in te korte bedden of op een luchtmatras (als mijn voeten naar beneden hangen).

Een revalidatie is een rollercoaster. Het ene moment kijk je naar de toekomst, begin je te plannen en praat je jezelf moed in.

Het andere moment lig je doel- en nutteloos in de zetel, wil je gaan lopen of fietsen en word je moedeloos van de gedachte dat je nog wekenlang amper iets anders zal doen terwijl je anderen ziet trainen of crossen…
Je had nooit gedacht dat je zelfs zou verlangen om terug te kunnen stofzuigen en dweilen…!?

Je hersenen draaien op volle toeren en beleven de val opnieuw: “hoe had ik dit kunnen voorkomen”. De twijfel slaat toe. Je weet dat je een serieuze achterstand zal moeten wegwerken, en net op dat moment maak je weer een keiharde vuist: “What doesn’t kill you makes you stronger!”
Nog geen seconde later slaat de twijfel weer toe: “is dat wel zo?”. Zal je knie ooit nog hetzelfde zijn? Zal je ooit nog zorgeloos lopen? Heeft dit gevolgen voor je knie over pakweg 20 jaar?

Ondertussen doe je een aantal oefeningen om de beweeglijkheid van de knie te garanderen. En dan begin je weer te twijfelen: “Is het normaal dat je nog niet kan overstrekken? Is het normaal dat je moeite hebt om bepaalde spieren aan te spreken? Belast ik mijn knie nu niet teveel?”

Elk geval is anders, elke revalidatie is anders, elke knie is anders. Wat wel vast staat is dat je spieren gaan atrofiëren….

De spieratro’fie (zelfst.naamw. (v.)):
Als spieren niet gebruikt worden gaan ze atrofiëren, wat wil zeggen dat de spieren dunner worden en er krachtverlies optreedt

2 weken post-operatie

We zijn ocharme nog maar 2 weken na de operatie! Nog 4 weken krukken te gaan. Eén voordeel van die krukken: gisteren gaf de weegschaal 60 kilogram aan! Helaas werd dat 80 kg zonder krukken.
Gewicht zegt natuurlijk niet alles, want als mijn spieren effectief aan het aftakelen zijn, dan zou ik gewicht moeten verliezen hé.

Dus even de benen vergelijken, en nee… deze foto is niet bewerkt. Mijn linkerdij is serieus afgeslankt. Toch scheelt het maar 4 cm in omvang, gemeten met een meetlint 15 cm boven de knieschijf. Op de foto ziet het er echt erger uit. Moest ik hoger meten zou het wel meer schelen, maar 15cm boven de knieschijf is nu eenmaal een standaard.
De zwelling van de knie is al veel minder, maar zit toch nog een tweetal centimeter dikker. Nog een klein beetje vocht en/of lucht zorgen toch nog voor een totaal ander beeld ten opzichte van mijn rechterknie.

In de zetel doe ik regelmatig oefeningen in gesloten keten (de voet/hiel blijven ondersteunen). De hamstrings opspannen is nu een bijna constante bezigheid geworden (als ik er aan denk).

Ik tel af… nog 4 weken tanden bijten en dan gooi ik die krukken aan de kant!

De draadjes zijn er sinds deze morgen uit. Dat kriebelde een beetje en ben nu eindelijk van de jeuk af. Vandaag mocht ik in de kine al iets actievere oefeningen doen: pendelen en een soort van zittende squat (leg press).
Dat pendelen, waarbij mijn been bij elke beweging gestrekt de lucht in gaat, deed echt deugd.

Ik kan zonder pijn volledig strekken en plooien tot net geen 90° (mag ook niet verder). Het herstel van de knie lijkt dus voortreffelijk te verlopen.
De Ibuprofen neem ik sinds dinsdag (een week na de operatie) niet meer. Die lagen toch wel op de maag. De paracetamol was ik vorige week al gestopt. Ik neem enkel nog een ‘bloedverdunner’ (Acetylsalicylzuur) om bloedklonters te voorkomen. Lig toch abnormaal meer stil.
Waar ik momenteel last van heb: de jeuk aan de genaaide wonden, de verplichte rust en pijnlijke spieren.

Aan de achterkant van mijn knie, langs waar een vkb-wannabe-pees werd geoogst, zit al enkele dagen een mega blauwe plek.
Die lijkt een beetje te zakken wat een pijnlijke kuitspier veroorzaakt.

Vooral de verplichte rust wordt lastig. Ik mag niet steunen op mijn linkerknie en heb dinsdag te horen gekregen van dr. Hardeman dat de 3 weken krukkengang idealiter er eigenlijk 6 zouden zijn. Dr. Feys (die me opereerde) hield het op 3 weken.
Uit ervaring weten ze dat de meeste mensen het niet langer dan +- 3 weken volhouden, vandaar die termijn. Voor een volledig herstel van de meniscus zou 6 weken echter beter zijn…?

Met krukken lopen is lastig, omdat ik daarmee mijn polsen, schouders en rechterbeen wat extra belast. Enerzijds goed om daar wat spieren bij te kweken 😀 Anderzijds vergt alles wat ik doe, behalve in de zetel liggen, extra energie. Mij wassen en kleren aandoen is plots niet meer zo vanzelfsprekend.