Aangezien Denemarken dwars lag, boekten we last minute een camping in het noorden van Duitsland. De verwachtingen lagen laag, maar het zou een wandelvakantie worden.
We wandelden uiteindelijk +-125 km (ik iets meer want ik ging ook soms solo) en verzamelden blaren, teken én foto’s.
Aangezien we weinig andere dingen deden, is alles dus samen te vatten in een daily Strava 🙂
12 jaar geleden beslisten we al eens naar Scandinavië te gaan. Twee bengels staken stokken in dat plan, maar toen die vorig jaar 10 geworden waren en Bram ondertussen ook al wat ouder is, hadden we een vakantie in Denemarken geboekt. Met de auto & tent naar Bryrup te midden van de natuur.
De Deense regering, bang voor het coronavirus, dwarsboomde onze plannen door Belgen te verbieden het land te betreden.
From June 15 2020, tourists from Germany, Norway and Iceland are allowed to return to Denmark and must show documentation of a valid booking on their arrival. This booking must be for a stay taking place outside the capital Copenhagen (Copenhagen Municipality and Frederiksberg Municipality) and must last at least six nights. 8< Tourists are allowed to visit Copenhagen but their stay must be outside it.
If a tourist wishing to enter shows clear signs of sickness, for example a cough, fever, or similar, they will not be allowed to cross the border.
For all other countries, the border closure is in operation until August 31. Borders may reopen earlier for Sweden and Finland.
We namen een annulatieverzekering en konden tot 1 maand voor aankomst annuleren. Dus we annuleerden de camping op 17 juni.
We boekten ondertussen een camping in het noorden van Duitsland, om toch een beetje het “Denemarken gevoel” te hebben.
Nu, enkele weken later, maakt de Deense regering een bocht van 180° en laat plots wel zo goed als iedereen toe !? Ik heb toch een dag lopen vloeken hoor. 
Een half jaar geleden begon mijn revalidatie na de reconstructie van de voorste kruisband + naaien van meniscus. Zoals ik reeds voorspeld had, betekent dit enkel dat de kruisband hersteld is.
Ik had me de wederopbouw iets positiever verwacht, maar misschien leg ik de lat telkens weer te hoog? Een kleine overbelasting op 3 maand en een grote op 5 maand getuigen dat niet alles loopt zoals ik het zou willen.
Zonder het nauwkeurig bijhouden van de ervaringen van het moment vergeet je sowieso bepaalde zaken. Je beeld verandert naarmate de tijd vordert en je onthoudt enkel een paar sleutelmomenten en die kunnen soms positief en soms negatief zijn.
Net daarom bijna wekelijks elke wijziging in mijn fysieke en geestelijke toestand goed documenteren.
Als ik nu even terugblik op de laatste 7 maanden zonder dit allemaal te herlezen, dan heb ik het gevoel dat ik fysiek relatief weinig heb afgezien. Het positieve dat ik me herinner is dat ik eigenlijk enkel de eerste dag na de operatie pijn had. Nadien heb ik nooit echt pijn gekend.
Ook dat ik van dag 1 al goed kon strekken is me heel goed bijgebleven. Ik zag medestanders in de kine pijn en moeite hebben om met gewichten op de knie verre van te kunnen strekken… Ik prees mezelf toen heel gelukkig.
Ik vervloek de val wel nog elke dag: “hoe kon ik nu zo dom zijn?”. Ik zie anderen op Strava zalige dingen doen zoals #everesting … en moet mezelf met pijn in het hart zeggen: “dat gaat je nu niet lukken“. 
Want ik heb ondertussen wel geleerd gas terug te nemen. Het negatieve dat ik me herinner is het wekenlang met de brace rondlopen, zetelzitten en niet te veel te snel willen doen.
Ondertussen kan ik opnieuw BIJNA alles. Wat lukt nog niet?
Ik ben dus inderdaad nog steeds niet gaan lopen. De krakende knieschijf wijst op een onderontwikkelde quadriceps (die verdomde spieratrofie) en aangezien de klachten die ik omschrijf heel hard lijken op “een lopersknie” zou het niet verstandig zijn te gaan lopen 
.
Wel jammer, want in september en oktober staan “Dwars door Mechelen” en de “Spartacusrun” op mijn agenda. Enkele maanden geleden had ik deze nog aangeduid als “dat moet toch lukken”. Nu verschijnen er steeds meer vraagtekens achter.
Ook bij het komende crossseizoen heb ik ondertussen kleine vraagtekens geplaatst. Al blijf ik positief bij de gedachte dat er in 3 maanden veel kan veranderen.
Dat MOET toch lukken!?!
Nog voor de overbelasting merkte ik al dat een squatbeweging moeilijker en pijnlijker werd en de trap oplopen nogal gekraak veroorzaakt (gekraak van de knie, niet van de trap… want die kraakt ook).
Ik wist dus niet goed wat te doen: méér trainen of minder trainen. Ik merk namelijk dat bewegen helpt en dat stil zitten de knie doet verstijven. Maar forceer ik niet teveel en overbelast ‘m zo teveel?
Daarom had ik vandaag opnieuw een afspraak met dr. Feys. Hij stelde me meteen gerust. Strekken, plooien en stabiliteit is perfect!
Het gekraak is afkomstig van de knieschijf en wordt veroorzaakt door de nog te zwakke quadriceps. Iets met druk van de knieschijf op het kraakbeen ofzo. Die druk wordt normaal verminderd door de werking van de quadriceps.
Er is inderdaad nog steeds een duidelijk verschil in spiervolume te zien tussen links & rechts.
Hoogstwaarschijnlijk kent de overbelasting ook daar zijn oorsprong. Het kraakbeen raakt geïrriteerd.
Ik begrijp dus: méér trainen. 
Ik moet meer werken op de quadriceps, en dat nu in eerste instantie met gestrekt been.
In mijn schema zit ik nu in een rustweek, dus doe het de komende dagen nog rustig aan om de irritatie verder te laten afnemen en zit hier ondertussen af en toe mijn gestrekt been omhoog te wippen.
Vanaf volgende week herneem ik mijn trainingsschema maar schroef de delen waarvoor ik druk op de knie moet zetten wat naar beneden. Dus sowieso geen offroad afdalingen meer de komende weken .
Het volume mag blijven.
Geen 7 seconden twijfelde ik om deel te nemen aan deze uitdaging van @DeZevenvzw en schreef me in 7 haasten in.
Na 77 minuten worstelen met de wegenkaart de afgelopen 7 dagen begon ik deze 7de dag na 7 halve stuutjes om 7 na 7 aan het schrijven van mijn woord ‘Zeven’ in welgeteld 7 letters (de klinkers reed ik tweemaal), goed voor 77 km met een maximum hartslag van honderd-7-tig.
Ondanks een borstnummer waarvan de cijfers opgeteld mijn imaginaire leeftijd 3×7 vertegenwoordigen lukte dit net niet binnen mijn initiële doel van 177 minuten. Ik moest namelijk bijna 7 minuten stappen in de Palingbeek… (grote borden: “voetgangerszone”)
Maar in honderdnegen-7-tig minuten zit ook een 7. 
Ik wou ook nog een cadans van 77 halen, maar door de tijdsnood is dat niet meer gelukt.
De knie zat achteraf weer een klein beetje dikker, misschien mede door een valpartijtje waardoor ik mijn ganse gewicht op mijn knie heb gezet. Om een paar mooie letters te maken moest ik namelijk hier en daar door de modder en dat is zonder noppen op de banden nogal glad…
De overbelasting veroorzaakte dus een ontsteking waar ik nog niet helemaal van af ben.
Dit moet begonnen zijn in de week van 18 mei. Ik voelde me echt goed en had eigenlijk geen last meer van de knie.
Het was maanden geleden dat ik nog zo lang, zo ‘hard’ had gereden. De snelheid, duur en afstand op zich zijn niet het probleem, wel de techniek. Fietsen op de weg is namelijk niet extreem belastend voor de knie.
Klimmen en hard trappen legt wel wat extra druk op de kruisband, maar vooral het rechtstaan op de pedalen is tricky.
Ook bij het afdalen op onverharde stukken ga je automatisch je poep opheffen en gebruik je je benen / knieën als schokdempers. Maandag was de eerste keer dat dit eigenlijk pijnloos lukte en mijn enthousiasme werd duidelijk afgestraft. Mijn linkerknie heeft maandag overduidelijk teveel schokken verwerkt gekregen… 
Het was zo erg dat ik bijna weer de trap niet op en af geraakte. Ik kon amper strekken en plooien ging ook moeizaam. Elke beweging deed pijn. In mijn gedachten had mijn knie sinds de dag van de operatie nog nooit zoveel pijn gedaan.
Ondertussen is het weer wat beter en heb ik echt de indruk dat mijn revalidatie een zaagtandvorm vertoont. Qua beweeglijkheid was ik ineens weer 2 maanden teruggeslagen. Telkens het goed gaat krijg ik tegenslag en als het geen gebroken rib is, dan is het wel een ontsteking, … wat is het volgende?
Het positieve is wel dat het lijkt alsof ik na elke terugslag sneller herstel. Zo had ik dinsdag nog onmenselijke pijn in de knie bij een beweging en een paar dagen later lukte een voorzichtige squatbeweging alweer een beetje als ik niet te diep ging.
Het is duidelijk dat ik toch telkens mijn grenzen overschrijd en zal mezelf de discipline moeten opleggen niet te snel weer naar ‘het normale’ te willen.
Maar zie! We zijn amper een week verder en ik negeer weer dit voornemen.
Gisteren 13km gewandeld in Heuvelland en aansluitend nog een voorzichtige intervaltraining gedaan.
Ik blijf bij mijn standpunt dat het beter is te bewegen dan thuis in de zetel te blijven zitten. Elke baby leert lopen met vallen en opstaan.
Pijnlijk en gezwollen. Dat is de samenvatting van de afgelopen dagen.
Vrijdag reed ik 95 km. Eerst 50 km in HR zone 2 (een duurtraining) en aansluitend nog eens 45 km met Tine, Lieze, Jasper en Bram op een slakkengangetje van avg 15 km/u. Uiteindelijk zat ik net geen 5u op de fiets en mijn knie zei ’s avonds en de dag erna: “neen”.
Ik was de dag ervoor (donderdag, mijn wekelijkse rustdag) ook al koppig geweest en 60 km gefietst. Die week dus samen goed voor 13u terwijl eigenlijk nog niet de helft daarvan was voorzien: 6,25u.
Geen idee of het gerelateerd is, maar mijn knie kraakt verschrikkelijk wanneer ik recht sta of een trap neem. Pijnlijk is het niet echt, maar het klinkt niet goed.
Sinds vandaag voel ik ook een beetje pijn aan de bovenste aanhechting van de VKB. Ik heb dus overdreven en zal het wat rustiger aan moeten doen.
Ik vond het net goed gaan, maar ’t was dus een beetje té goed.
Het zou natuurlijk ook kunnen dat de pijn niet komt door het fietsen, maar door het snoeien van die kl*haag. Dat was een paar uur ladder op en ladder af…
Voor de 3de week op rij klets ik er 15 km bij. Als ik dit zou volhouden, zou ik tegen begin juli aan 200 km zitten .
Afgelopen week ging eigenlijk wel héél goed. Ik kan langere tijd een soepele pedaaltred aanhouden (100+ rpm) en haal mooie gemiddeldes van 90+ rpm op de ganse rit.
Af en toe eens een pijnscheut in de knie na een tiental kilometer, maar dat verdwijnt dan weer spontaan.
Deze week is een rustweek en dan ligt het trainingsvolume en intensiteit iets lager om de 3 weken erna terug op te bouwen.
Mijn curves gaan mooi omhoog.
Opnieuw fietsen heeft ook een positief effect op de weegschaal. Nu nog het lopen er bij en ’t komt dik in orde. Ik overweeg om vandaag of deze week toch eens te proberen zelf een paar meter te lopen en dus de kine daarvoor niet te hervatten.
Negentien weken na de kruisbandoperatie ben ik nu echt de trainingsduur aan het opdrijven. Eind februari begonnen met 3u per week. Eind maart zat ik op 6u wekelijks fietsen. Dat is allemaal nog te doen. Vorige week (eind april) zat ik al op 9u wekelijks. Tegen juni zou ik weer 11u fietsen per week op de fiets moeten zitten.
Vorige vrijdag reed ik voor het eerst in 6 maanden weer eens 60 km. Ik deed er 2,5u over. Niet supersnel, maar die snelheid komt er wel vanzelf als ik nog wat geduld heb.
Het ging goed en heb tijdens de rit niet veel last gehad van de knie. De volgende dag was de stijve knie wel boos en riep: “Je ging over de grens!”, maar na een klein herstelritje waren we weer goeie vrienden.
Ook een trap omhoog stappen gaat beter en beter. Het houterige is er af. Een trap naar beneden is nog een beetje te pijnlijk.
Rechtstaan op de trappers gaat nog steeds niet vlot (maar wel al beter).
Van mijn gekneusde/gebroken rib heb ik nog een héél klein beetje last maar dat is verwaarloosbaar.
Omdat het nu wat vroeger licht wordt, vertrek ik ook weer af en toe in de vroege ochtend zodat ik om 08u terug thuis ben om te werken. Dat levert soms mooie zonsopgangen op.
Vorige week zat ik zoals eerder gezegd 9u op de fiets en ondertussen probeer ik elke onverharde weg in de buurt uit.
