LTC WVL afgevinkt

Dat ik de “Long Term BE Challenge” iets minder fanatiek zou aanpakken had ik begin dit jaar reeds besloten. Mijn grondgebied uitbreiden door telkens van thuis te vertrekken is eigenlijk zottenwerk (dat zijn telkens ritten van minimum 150 km tot 300 km of zelfs tot 700 km als ik de Ardennen aansnijd).

De week vakantie in Limburg heb ik aangegrepen om 39 extra gemeentes toe te voegen in’t oosten van ’t land. Er waren er oorspronkelijk nog 10 extra gepland, maar ’t onder andere het weer stak daar een stokje voor.

Afgelopen week heb ik me dan gefocust op de laatste gaatjes in West-Vlaanderen. Ik kwam er nog 9 gemeentes te kort om er in alle 64 gereden te hebben. Vanmorgen nam ik de auto naar Loppem en zette de laatste 6 West-Vlaamse gemeentes op mijn palmares.

Sinds de overbelasting in mei durfde ik niet meer op de trappers staan. Da’s natuurlijk nefast voor de gemiddelde snelheid, but who cares. In een cross is dat telkens weer explosief optrekken natuurlijk essentieel, dus ben ik in de 2de helft van de rit vandaag weer eens beginnen rechtstaan na de bochten. Het voelde nog wat onwennig, en je hoorde mijn linkerknie dan kraken vanop een meter afstand 😀 maar het lukte zonder echte pijn.

Maar deze avond heb ik toch weer wat pijn bij bepaalde bewegingen en ben nu wel een beetje bang voor een nieuwe overbelasting, dus doe ik het de komende week rustig aan zodat ik volledig uitgerust kan vertrekken naar Brides-les-Bains.