Categorie: sport

Vier weken geleden lag ik op dit moment nog in een ziekenhuisbed. Sindsdien lijkt het alsof er weinig is veranderd.
Ik lig nog steeds 40% van de dag in de zetel en 40% in bed.
Niet omdat ik ziek ben of me slecht voel, maar omdat ik toch niks anders màg doen.

De overige 20% is het tjolen met krukken. Ik gebruik nu wel de term ’tjolen’, maar eigenlijk begint dat al goed te lukken. Wanneer ik over 2 weken de krukken aan de kant gooi, zal ik ze toch missen voor bepaalde taken:

• Het licht aansteken vanuit de zetel, daarvoor is zo’n kruk net lang genoeg.
• Om het rolluik vanuit de zetel open of dicht doen lukt met een stok zonder recht te staan.
• Mensen zijn behulpzamer (deuren openhouden)
• Mensen zijn spraakzamer (ze hebben onmiddellijk een gespreksonderwerp, en ik ook)
• Ik heb altijd een stok om mee te slaan. 😀

Sinds deze week steun ik toch al meer op het linkerbeen dan op de krukken. Dat voelt wel nog onwennig aan. Ik moet me bij elke stap goed concentreren. Het is met andere woorden geen automatisme meer. Het vertrouwen is ook nog niet terug.

Sinds deze week heb ik dan ook hier en daar af en toe wat kleine pijnscheuten in de knie, maar niks dat me alarmeert.
De knie zit nog zichtbaar dikker, maar qua omtrek scheelt het maar 1cm met de rechter. De gaatjes van het litteken zijn wat aan het vervagen.
Mijn gewicht blijft op niveau, mede door dat ik al een week goed letten op de calorieën die binnen gaan.
Plooien lukt beter en beter en geraak al zonder pijn voorbij de 90° (zonder brace). De brace staat echter nog steeds ingesteld op max 90°.
De omtrek van mijn dijbeen verschilt nog steeds 4cm, maar bij het aanspannen van de spieren is het verschil visueel alweer een meevaller. Binnen de opgelegde limieten werk ik daar dan ook hard aan.

• 

• 

• 

In de kine ligt de focus momenteel ook op het weer opbouwen van de activiteiten met stabiliteitsoefeningen en gisteren kreeg ik te horen dat we streven om vanaf week 6 terug op de fiets te zitten. !! Woohoo !!
De afgelopen week heb ik al redelijk wat ‘geoefend’ in het strekken en plooien, maar vooral in het opspannen van de hamstrings en de quadriceps en of het gerelateerd is weet ik niet, maar de elektrostimulatie schijnt zowat al op het maximumniveau te staan. 😉

Hoewel ik 2 dagen na de voorste kruisband reconstructie geen pijn meer in de knie had, voelde ik wel nog dat er aan gewerkt was. De knie stond dikker en bij bewegingen trok alles een beetje.

Vandaag, 3 weken post-op, is ook dàt al stukken beter. Ik kan al bijna elke beweging (muv verder plooien dan 90° omdat ik niet mag) zonder dat het pijn doet of trekt.

En dat is dus gevaarlijk. Met een brace rond je been word je nog herinnerd aan de blessure, ça va.
Zonder brace voelt het eigenlijk bijna aan als “normaal”. Het grote nadeel daar aan ondervond ik donderdagavond. Ik zat rustig in de zetel (zonder brace) en plots ging een alarm af. De eerste reactie was om te gaan checken dus sprong ik mijn zetel uit.

Ik was al 2 stappen verder vooraleer ik doorhad dat ik zonder brace en krukken onderweg was!

Ik heb geen pijn gevoeld, maar goed is het niet natuurlijk. Mijn knie zat wel wat al dikker dan de voorgaande dagen, maar dat is mede doordat ik donderdag een ganse dag op stoelen had gezeten en naar Mechelen was gereden: 4u in de auto, 7u op een stoel… een werkdag van 11u is zelfs in normale toestand lastig.
Ik heb een doktersattest tot eind januari, maar ben toch aan het werk (aangepast, vanuit de zetel).

• In de zetel op een laptop tokkelen lukt.
• Bellen vanuit de zetel lukt ook.
• Autorijden lukt (is een automaat) maar probeer ik te beperken.

Als ik had gewild kon ik 8 weken thuis gezeten hebben. Maar hoe saai zou dat wel niet geweest zijn?
Werken brengt eigenlijk geen extra risico’s mee, want ook in het dagelijkse leven zijn er risico’s:

• Natte gepolierde betonvloeren zijn levensgevaarlijk.
• Pas gedweilde vloeren zijn gevaarlijk.
• Mensen die stoelen wegschuiven waar je voet op leunt zijn gevaarlijk.

Allemaal accidentjes die idealiter niet gebeuren… maar ik vermoed dat het niet de laatste zullen zijn.

Tussen de noodzakelijke verplaatsingen door probeer ik mezelf zoveel mogelijk rust te geven. Maar te lang stilzitten is dan weer niet goed voor de spieren…

Na elke kine heb ik het gevoel dat ik een deugddoende hersteltraining afwerkte. De spieren mogen dan eens extra werken en zich eens goed laten doorbloeden. De elektrostimulatie staat al behoorlijk hard en ervaar ik eigenlijk meer als een massage… dat doet écht deugd. Er zijn blijkbaar niet zoveel mederevalidanten met diezelfde mening 😀

Simpele huishoudelijke taken slorpen wel nog veel energie op. Vrijdag heb ik de vaatwas gevuld en gekookt: biefstuk met frietjes. Ja man… Ik was toch blij dat ik een uur later terug in de zetel kon gaan liggen.

Vanaf vandaag probeer ik meer te steunen op mijn linkerknie wanneer ik stil sta, bijvoorbeeld bij het tandenpoetsen.
Ik tel af… nog 3 weken en die krukken gaan me niet meer ambeteren.

Gisteren gingen de draadjes er uit, acht in totaal. Vandaag blijft de plakker er definitief af.
Eindelijk heb ik nu een bad-ass litteken!

De 2 kleintjes gaan snel verdwijnen denk ik.
Onder het grote litteken voel ik de pram zitten maar heb er voorlopig niet veel last van. Dit is toch wel een redelijk groot litteken van 4 cm lang maar beter dan dit kon het niet genezen denk ik.

Vannacht werd ik wel wakker met een helse pijn… in mijn RECHTERKNIE!!?! Ik belast die nu natuurlijk wel meer dan normaal. Die draagt gans mijn gewicht en heeft het dus dubbel zo zwaar. Daarbij gebeurt het soms zelfs dat ik mijn lichaam draai terwijl ik er op aan het steunen ben… en da’s ook weer niet goed voor de meniscus.
’s Nacht wakker worden met pijn in de knie kan een teken zijn van knie-artrose, maar ik houd het voorlopig op de gevolgen van de huidige overbelasting.
In het verleden werd ik ook al soms wakker met exact dezelfde kniepijn, maar dan vooral in te korte bedden of op een luchtmatras (als mijn voeten naar beneden hangen).

Een revalidatie is een rollercoaster. Het ene moment kijk je naar de toekomst, begin je te plannen en praat je jezelf moed in.

Het andere moment lig je doel- en nutteloos in de zetel, wil je gaan lopen of fietsen en word je moedeloos van de gedachte dat je nog wekenlang amper iets anders zal doen terwijl je anderen ziet trainen of crossen…
Je had nooit gedacht dat je zelfs zou verlangen om terug te kunnen stofzuigen en dweilen…!?

Je hersenen draaien op volle toeren en beleven de val opnieuw: “hoe had ik dit kunnen voorkomen”. De twijfel slaat toe. Je weet dat je een serieuze achterstand zal moeten wegwerken, en net op dat moment maak je weer een keiharde vuist: “What doesn’t kill you makes you stronger!”
Nog geen seconde later slaat de twijfel weer toe: “is dat wel zo?”. Zal je knie ooit nog hetzelfde zijn? Zal je ooit nog zorgeloos lopen? Heeft dit gevolgen voor je knie over pakweg 20 jaar?

Ondertussen doe je een aantal oefeningen om de beweeglijkheid van de knie te garanderen. En dan begin je weer te twijfelen: “Is het normaal dat je nog niet kan overstrekken? Is het normaal dat je moeite hebt om bepaalde spieren aan te spreken? Belast ik mijn knie nu niet teveel?”

Elk geval is anders, elke revalidatie is anders, elke knie is anders. Wat wel vast staat is dat je spieren gaan atrofiëren….

De spieratro’fie (zelfst.naamw. (v.)):
Als spieren niet gebruikt worden gaan ze atrofiëren, wat wil zeggen dat de spieren dunner worden en er krachtverlies optreedt

2 weken post-operatie

We zijn ocharme nog maar 2 weken na de operatie! Nog 4 weken krukken te gaan. Eén voordeel van die krukken: gisteren gaf de weegschaal 60 kilogram aan! Helaas werd dat 80 kg zonder krukken.
Gewicht zegt natuurlijk niet alles, want als mijn spieren effectief aan het aftakelen zijn, dan zou ik gewicht moeten verliezen hé.

Dus even de benen vergelijken, en nee… deze foto is niet bewerkt. Mijn linkerdij is serieus afgeslankt. Toch scheelt het maar 4 cm in omvang, gemeten met een meetlint 15 cm boven de knieschijf. Op de foto ziet het er echt erger uit. Moest ik hoger meten zou het wel meer schelen, maar 15cm boven de knieschijf is nu eenmaal een standaard.
De zwelling van de knie is al veel minder, maar zit toch nog een tweetal centimeter dikker. Nog een klein beetje vocht en/of lucht zorgen toch nog voor een totaal ander beeld ten opzichte van mijn rechterknie.

In de zetel doe ik regelmatig oefeningen in gesloten keten (de voet/hiel blijven ondersteunen). De hamstrings opspannen is nu een bijna constante bezigheid geworden (als ik er aan denk).

Ik tel af… nog 4 weken tanden bijten en dan gooi ik die krukken aan de kant!

De draadjes zijn er sinds deze morgen uit. Dat kriebelde een beetje en ben nu eindelijk van de jeuk af. Vandaag mocht ik in de kine al iets actievere oefeningen doen: pendelen en een soort van zittende squat (leg press).
Dat pendelen, waarbij mijn been bij elke beweging gestrekt de lucht in gaat, deed echt deugd.

Ik kan zonder pijn volledig strekken en plooien tot net geen 90° (mag ook niet verder). Het herstel van de knie lijkt dus voortreffelijk te verlopen.
De Ibuprofen neem ik sinds dinsdag (een week na de operatie) niet meer. Die lagen toch wel op de maag. De paracetamol was ik vorige week al gestopt. Ik neem enkel nog een ‘bloedverdunner’ (Acetylsalicylzuur) om bloedklonters te voorkomen. Lig toch abnormaal meer stil.
Waar ik momenteel last van heb: de jeuk aan de genaaide wonden, de verplichte rust en pijnlijke spieren.

Aan de achterkant van mijn knie, langs waar een vkb-wannabe-pees werd geoogst, zit al enkele dagen een mega blauwe plek.
Die lijkt een beetje te zakken wat een pijnlijke kuitspier veroorzaakt.

Vooral de verplichte rust wordt lastig. Ik mag niet steunen op mijn linkerknie en heb dinsdag te horen gekregen van dr. Hardeman dat de 3 weken krukkengang idealiter er eigenlijk 6 zouden zijn. Dr. Feys (die me opereerde) hield het op 3 weken.
Uit ervaring weten ze dat de meeste mensen het niet langer dan +- 3 weken volhouden, vandaar die termijn. Voor een volledig herstel van de meniscus zou 6 weken echter beter zijn…?

Met krukken lopen is lastig, omdat ik daarmee mijn polsen, schouders en rechterbeen wat extra belast. Enerzijds goed om daar wat spieren bij te kweken 😀 Anderzijds vergt alles wat ik doe, behalve in de zetel liggen, extra energie. Mij wassen en kleren aandoen is plots niet meer zo vanzelfsprekend.

Exact 20 dagen geleden scheurde ik mijn voorste kruisband in mijn linkerknie bij een valpartij tijdens de verkenning van de cyclocross in Eke, Nazareth. Ik reed iets te traag, tegen een paal. Mij fiets bleef recht staan en ik viel met mijn linkervoet nog in de klikpedaal. Ik hoorde mijn knie kraken. Een domme val met grote gevolgen.

Exact 4 dagen geleden werd die gescheurde VKB gereconstrueerd tijdens de “ACL reconstruction”-kijkoperatie die ík niet zag en waarna ik met helse pijn wakker werd in de recovery.

De beweeglijkheid van de knie en spierbehoud na een VKB reconstructie zijn heel belangrijk. In de kliniek kreeg ik daarom daags na de operatie al kine waar ik onder andere tips kreeg hoe ik een trap omhoog geraak. Gisteren startte dan de échte kine ik de praktijk van Ward Thorrez. Het kerkplein in Vlamertinge is niet zo ver, dus da’s ideaal.

Ik had het me pijnlijker voorgesteld (dat komt waarschijnlijk nog wel 😁), maar er was gisteren alvast niks pijnlijk aan. Mede door de complicatie dat mijn meniscus ook genaaid werd, moet ik in’t begin nog voorzichtig zijn om dat naaisel niet kapot te trekken. Strekken lukte al behoorlijk en de zwelling viel mee. Plooien lukt behoorlijk, maar mag sowieso niet verder dan 90 graden (o.a. omwille van die meniscus).

Op aanraden van Stephanie, de kinesist, heb ik gisterenavond toch mijn verband vernieuwd. In de kliniek was gezegd er zo lang mogelijk af te blijve. Ze hadden me wel een paar plakkers meegegeven mocht het er toch slecht gaan uitzien, maar wat is slecht… 😏

Het idee was om enkel de vuile onderste te verversen (waar de drain zat) maar aangezien ze allemaal op elkaar gekleefd waren werden het er ineens 3.

Het gaasje op de grootste wonde, langswaar ze mijn pees hebben uitgetrokken, plakte er ook al een beetje in. Het kon dus inderdaad geen kwaad die dingen eens te vernieuwen.

Ondertussen ben ik ook al 2 dagen gestopt met het nemen van Dafalgan. Naast de dagelijkse Asaflow om bloedklonters te voorkomen neem ik nu enkel nog maar Ibuprofen die ook dienst doet als ontstekingsremmer. Ik heb geen pijn dus heb geen nood aan nodeloze Paracetamol in mijn lichaam. De Tradonal die ik meekreeg heb ik zelfs niet eens aangeraakt.

Ik beschouw mijn revalidatie dan ook officieel gestart. Zes maanden lang op de tanden bijten en stap voor stap (letterlijk) evalueren.

Hoe gek het ook klinkt, maar na 3 weken hinken/manken weet ik niet eens meer hoe normaal te stappen. Dat wordt dus weer oefenen eens die krukken aan de kant mogen.

Mijn hamstrings moeten getraind worden. Aja, want daar heb ik er nu ook eentje minder van… Mijn quadriceps en kuiten zullen sowieso spiermassa verliezen en gaan ook opnieuw opgebouwd moeten worden.

En uiteraard moet de knie terug scharnieren zoals het hoort.

Dinsdag 24/12/2019… De afgelopen nacht was helaas een hel. Niet van de pijn, die viel mee door de pijnstillers via ’t infuus. Wel doordat ik het eerste deel van de nacht eigenlijk nog niet echt moe was. Na een paar uur Netflixen kon ik mijn ogen wel wat rust gunnen, maar op de rug geraak ik nooit in slaap en mij op mijn zijkant draaien lukte niet…

Uiteindelijk heb ik geslapen van 01u30 tot 03u30 en de rest van de nacht heb ik gebingewatcht. 🙄😵

De weerslag van een slechte nacht komt sowieso en dat was de dag na de operatie, vandaag dinsdag, dus ook het geval. Terwijl de pijnstillers mijn aders bleven binnendruppelen kwam de dokter met het goede nieuws dat ik (zoals voorzien) naar huis mocht. Eerst moest ik wel nog naar de kine en moest nog een brace aangemeten krijgen. Ook moest het infuus en de drain er eerst nog uit.

• 

• 

• 

Met de nadrukkelijke eis dat ik het 3 weken heel rustig aan moet doen om de meniscus te laten herstellen zijn de vooruitzichten natuurlijk niet zo leuk, maar alles is leuker dan een ziekenhuisbed.

Gisteren, maandag 23/12, had ik al een poging gedaan mijn bed uit te geraken, maar dat was niet gelukt van de pijn. Stil liggen was OK, maar bewegen was te pijnlijk. Mijn been uit bed laten zakken zat er dus niet in.
Op dinsdag ging het stukken beter. Ik slaagde er zelfs in mijzelf te wassen en zelf mijn sokken aan te trekken!

Vooraleer ik naar de kine mocht, moest ik nog een RX-fotosessie ondergaan. Op een gegeven moment moest ik om mijn voet te verplaatsen steunen op mijn linkerknie en dat ging als bij wonder zonder pijn! Weliswaar dan gevolgd door de waarschuwing van de kinesist achteraf dat ik moet opletten met steunen 🙂

De kine ging goed. Ik voelde de competitiedrang even naar boven komen borrelen, maar een wedstrijd met de andere patiënten zou niet eerlijk geweest zijn. Ik schatte die anderen ofwel dubbel zo oud, of dubbel zo zwaar.

Enkele oefeningen wekten toch wat pijn op en hoewel de oefeningen op zich verre van intensief waren, voelde ik toch dat mijn lichaam had afgezien.
Toen ik mij thuis in de zetel plofte was ik dan ook stikkapot. Kerstavond was wel gezellig, maar meer dan de op mijn schoot gebrachte hapjes in mijn mond stoppen zat er niet in…

Om 05u30 opstaan en douchen. Benen scheren en tanden poetsen. NIET eten en NIET drinken.

Dat was het verloop van maandagochtend 23 december 2019. De dag waarop ik me om 07u00 moest aanmelden bij de C-Lounge, een fancy naam voor een pre-op wachtzaaltje.

Voor een laatste keer werden enkele belangrijke zaken overlopen in verband met de verdoving en trok ik een operatieschort aan.

Ik kreeg een infuus in de hand en werd met een rolstoel het operatiekwartier ingereden waar ik me op een niet zo comfortabele operatietafel moest leggen.

Ik werd de koude operatiekamer ingerold en moest nogmaals bevestigen dat het om de linkerknie ging. Zelfs de term ‘links’ moest ik verduidelijken, kwestie dat ze zeker de juiste knie aanpakten 🙂

Ondertussen kreeg ik een ruggeprik. Terwijl de anesthesist de juiste plaatsen probeerde te vinden voelde ik plots een felle elektrische schok in mijn rechterbeen dat spontaan omhoog schoot. Het leek precies een blikseminslag met vertakkingen in rond de knie en dijbeen. Men moest de verdoving anders gaan doen…

Ik kreeg het plots heel warm en het volgende dat ik me herinnerde was dat ik met een helse pijn in de knie wakker werd op de recovery. Ik had het waanidee dat ik op de rode knop had gedrukt om een pijnstiller te vragen want ik was aan het bibberen van de pijn.

Nog half groggy werd ik naar een kamer gerold. Na 16u dorst mocht ik eindelijk een klein slokje water proberen binnen te krijgen! Wat een zaligheid. Dat ik om nuchter te zijn niet mocht eten was niet zo erg (had vetreserves genoeg), maar ’s morgens niet mogen drinken is altijd toch een marteling vind ik.

Nog een paar uur later gingen de 2 boterhammen met boter, hesp en smeerkaas er vlotjes in.

Dr Hans Feys kwam nog eens een blitsbezoekje brengen. Hij had goed en slecht nieuws. Het goede was dat de operatie geslaagd was! 🥳👍🏻 het slechte dat de meniscus toch genaaid/geniet moest worden. Dat betekende dat ik niet slechts 10 dagen op krukken moet lopen, maar 3 weken! 😫😖😭

Maar wat zijn uiteindelijk 11 extra dagen op een revalidatie van 6 maand?! Niks hé… (Update: 3 weken werd 6 weken)

En zie, aanschouw mijn eigen nieuwe kruisband in spe, in elkaar geknutseld uit pezen uit mijn bil. Mooi hé.

De paarse lijn is een marker om te weten tot waar ze die moesten trekken.

Die werd langs de ene kant vastgelegd met een knoop en langs de andere kant met een pram. Die 2 hulpmiddeltjes zijn mooi te zien op de röntgen.

Ondertussen kan ik al 2 dagen stappen zonder krukken. Het is lastig, maar krukken zijn nog lastiger.
Na een bezoekje aan dr Feys op dinsdagmorgen werd dezelfde avond nog een dringende MRI gepland. Kudos voor de dokter!

Dankzij CoZo is het leuk om de foto’s ook eens thuis te kunnen bekijken 🙂

• 

• 

Deze morgen kwam dan het verdict, dat eigenlijk al zo goed als geweten was (maar je moet altijd positief denken hé). De ‘krak’ die ik hoorde tijdens de val kwam dus effectief van het knappen van de voorste kruisband (VKB of ACL in’t Engels).
De MCL (binnenste collaterale band) blijkt ook deels gescheurd, maar dat geneest. Er was ook positief nieuws: de meniscus is OK (edit: achteraf toch niet zo bleek).

Een voorste kruisband geneest niet en moet gereconstrueerd worden, althans als ik mijn knie nog graag zie.

De zeer interessante technische details kan ik niet meer herhalen, maar het komt er in grote lijnen op neer dat er een hamstringpees uit mijn dijbeen gaat genomen worden. Die pees is misbaar, maar groeit blijkbaar ook terug.
De pees knopen en naaien ze tot de gewenste dikte is bereikt. Die wordt dan door 2 geboorde tunnels in de botten getrokken en vastgehaakt zodat die niet meer weg kan.
De lengte en dikte van de boortunnels en pees worden tot op de millimeter uitgerekend.
Dit alles gebeurt tijdens een kijkoperatie maandag 23 december.

Daarna volgen 10 dagen krukken en 6 maanden revalidatie. De pees fungeert dan als geleiding om een nieuwe kruisband te vormen en de tunnels in de botten groeien terug dicht.
Er zijn leukere dingen om 2020 te starten.