Categorie: VKB reconstructie

Het ganse land wordt gek door één of andere pandemic outbreak en gaat plots obsessief hamsteren. Een paar weken eerder gaf de Colruyt weer eens hoge extra-kortingen op onder andere pasta, dus was onze voorraad reeds aangevuld. Met onze voorraadkast kunnen wij het sowieso in noodsituaties eigenlijk altijd wel een drietal maand uithouden, mits wat rantsoenering, zonder buiten te moeten komen. Blijkbaar is dat niet bij iedereen het geval?

We zitten tot de paasvakantie in een soort van semi-quarantaine waarin we eigenlijk nog alles mogen behalve socializen … no problem! Dit is mijn habitat.
Onderstaande grafiek vond ik altijd grappig. Nu zouden sommigen dit misschien misplaatst vinden.

Dat Collect&Go telkens onze bestelling annuleert omdat de hamsteraars de winkel hebben leeggeroofd vind ik minder leuk. Wij zijn al minstens 10 jaar trouwe klant en nog nooit miserie gehad. Dit is de ideale manier van shoppen. Je vult door de week je online winkelmandje en gaat die dan ophalen met een minimum aan menselijk contact. Doordat dit nu al 2 weken niet meer lukt, zien we ons wel genoodzaakt om de winkel zelf binnen te gaan?! Een groter risico op menselijk contact!

Hopelijk zorgen de nieuwe maatregelen ervoor dat het hamsteren stopt want dit is niet normaal meer. Stom kuddegedrag.

Due to Coronovirus (COVID19) all TCP applications have to be converted to UDP to avoid Handshakes.

Ik hield mijn hart al vast dat we totaal niet meer gingen mogen buiten komen. Gelukkig mogen we wel nog individueel blijven sporten. Dat had ik toch wel een beetje erg gevonden, want ondertussen is de kine on-hold gezet. Mijn revalidatie verloopt vlot en dus is dit voor mij niet noodzakelijk meer.

Nadeel is wel dat mijn revalidatie nu vertraging oploopt. Normaalgezien zou ik deze week beginnen lopen, maar zonder begeleiding van de kinesiste wordt dat nu afgeraden.

Vorige week dinsdag (10 maart) ging ik op controle bij dr. Feys en werd OK bevonden. Zonder complicaties moet ik niet meer terug.

Ondertussen probeer ik elke dag te fietsen, zonder de knie teveel te belasten. In klimmetjes voel ik de knie toch soms wat protesteren. Ik mag niet teveel druk op het gewricht zetten en dat is wel wat er gebeurt als je hard trapt. Dus krachttraining is zeker nog niet aan de orde. Souplessetraining is nog çava.

Door de dagelijkse training gaat mijn conditie toch weer wat omhoog. Ik ben goed bezig 🙂

Acht weken geleden werd de gescheurde voorste kruisband van mijn linkerknie arthroscopisch gereconstrueerd met de pees van mijn musculus semitendinosus, een hamstring uit mijn linkerbeen.
Mijn laterale meniscus werd terwijl genaaid vanwege een longitudinale scheur in de posterieure hoorn.
Mijn binnenste collaterale band en mediale meniscus waren/zijn ook deels gescheurd, maar zouden spontaan moeten genezen.

Dit alles ten gevolge van een valpartij 2 weken eerder bij tijdens de verkenning van de cyclocross in Eke, Nazareth. Ik reed al achteruitkijkend traag tegen een paal. Mijn fiets haakte in het lint en bleef daardoor recht staan en ik viel met mijn linkervoet nog in de klikpedaal. Ik hoorde mijn knie kraken. Had ik sneller gereden was dit waarschijnlijk niet gebeurd, majah…

Zes weken liep ik rond met een brace en krukken. De revalidatie verliep die weken grotendeels pijnloos maar traag… De afgelopen twee weken zit er meer schot in. Eigenlijk kan ik vandaag opnieuw alles doen, zij het met de nodige voorzichtigheid natuurlijk. Met uitzondering van lopen en springen uiteraard. Echt crossen of mountainbiken zal er ook nog niet in zitten de eerstkomende maand. Maar er is vooruitgang!

Vandaag is stappen geen probleem meer en lukt fietsen ook al behoorlijk. Een trap naar beneden nemen is nog wat pijnlijk en hurken lukt nog niet. Mijn been strekken is nooit een probleem geweest en ik kan al vlotjes tot 120° plooien.
Mijn rechtervoet kan ik makkelijk tillen tot mijn bekken; met mijn linkervoet geraak ik momenteel slechts tot op kniehoogte.
Lopen en springen doe ik nog niet.

In de kine begin ik al wat te zweten. Pilates-achtige workouts deed ik eigenlijk nog nooit. De voeten naar je toe trekken terwijl die op een bal liggen met je poep in de lucht is niet makkelijk en laten de hamstrings en kuiten branden. Het evenwicht behouden op wankele planken is wat oefenen.

• 

• 

• 

• 

Zondag reed ik voor de eerste keer een vol uur op de rollen, waarvan een dertigtal minuten op ’t gemak en een kwartier relatief intensief.
Ik rijd niet graag op rollen, maar al Netflixend en met een draaiende ventilator voor mij valt het nog mee.

Lang stil zitten schijnt niet gezond te zijn. Mijn knie denkt er momenteel hetzelfde over. Ik heb ondertussen de zetel ingeruild voor de bureaustoel en dat vindt de knie eigenlijk niet zo fijn.
In de zetel lag mijn been plat en gestrekt, op de stoel hangend en geplooid. Na een tijdje heb ik toch wat meer moeite om het been te strekken.

Pijn heb ik eigenlijk niet. Al voelt het aan de voorkant, aan mijn litteken soms wat raar en na lang stil zitten voelt de knie wat stijf aan.

Zaterdag en zondag stond ik een half uur op de crosstrainer en dat deed deugd. Dinsdag hield ik het bij 10 min omdat de knie toch wat dikker zat. Vandaag maakte ik wel weer de 30 min rond en het ging eigenlijk heel goed, like a breeze!

Het is momenteel nog wat zoeken tussen TE weinig en TE veel.

In de kine mocht ik ook al 2x op de hometrainer zitten met het zadel zo hoog mogelijk. Na een aantal minuten rijden met een cadans van 90 rpm begon de achterkant van mijn knie wel wat pijn te doen. Een teken om niet TE veel in één keer te willen hé. Liever traag groeien, dan ’t snel verknoeien.

Dinsdag 4 februari was het eindelijk zo ver. De afspraak was om 09u30. Pas om 10u45 kon ik weer huiswaarts vertrekken. De effectieve consultatie duurde echter minder dan een minuut.
Nuja, veel moest er niet gecontroleerd worden. Dr. Feys gaf officieel groen licht om krukken aan de kant te laten. Ook de brace laat ik voortaan beter zo veel mogelijk uit. De brace moet ik voorlopig enkel nog maar aan als er een vergroot risico op misstappen of vallen is (ijs, oneffen oppervlaktes, …)

Zonder de ondersteuning van de brace ervaar ik meer pijn dan in de afgelopen 6 weken. Zo nam ik gisteren een trap. Naar boven lukte behoorlijk dankzij de steun van de leuning. De zes verdiepingen naar beneden waren pijnlijker. Bij elke stap moest ik op mijn tanden bijten van de pijn achter de knieschijf.

Woensdag was de kine ook weer iets intensiever. Na het loswerken van de knie mocht ik voor de eerste keer op een zittende crosstrainer. Tien minuutjes, met een trapfrequentie van 60 à 80 steps per minuut. ’s Avonds zat mijn knie wel iets dikker dan anders.

Vandaag haalde ik al vlotjes 100 steps per minuut.

Vandaag heb ik geen kruk aangeraakt. Als ik mij concentreer lukt het stappen toch al zonder manken en het komt nu ook niet op een paar dagen zeker… Ik ben de afgelopen 5 weken extreem braaf geweest. Een abrupte overgang lijkt me ook niet gezond en de korte afstandjes die ik hier thuis afleg zijn heel klein en rustig.

Dinsdag moet ik op controle en mogen die krukken sowieso aan de kant. Bijkomend zal (normaalgezien) mijn 90° limiet op de brace mogen lossen. Geen moment te vroeg, want kan nu eigenlijk al probleemloos plooien tot 100°.

Vijf weken na de operatie is het einde van de krukkenloop in zicht. De afgelopen week heb ik echter al één kruk aan de kant gezet en zou af en toe al eens een stap durven zetten zonder kruk. Verder is er eigenlijk weinig veranderd sinds vorige week.

• 

• 

Behalve dan de conditie. In 2019 had ik naar mijn gevoel een stap vooruit gezet in de conditie. 10 jaar inactiviteit verandert een lichaam en dat had ik na 3 jaar trainen grotendeels opnieuw gecompenseerd. In 2019 volgde ik een strikt trainingsschema en voelde me elke week beter en beter worden met als hoogtepunt de avondcross in Vichte. De val in Eke trok een streep onder het seizoen met grote gevolgen voor de fysiek. De abrupte omschakeling tussen de bijna dagelijkse trainingsprikkels oftewel minstens 6u trainen per week naar 6 weken lang vooral zetelliggen is toch groot.

• 

• 

Ik lig 500 km achter op schema. Uiteindelijk valt dat nog wel mee. In tegenstelling tot vorig jaar, waar mijn trainingsintensiviteit het grootst in mei & juni zal dat nu verschuiven naar augustus & september. Wie weet geeft dat een nog beter resultaat 🙂

Vier weken geleden lag ik op dit moment nog in een ziekenhuisbed. Sindsdien lijkt het alsof er weinig is veranderd.
Ik lig nog steeds 40% van de dag in de zetel en 40% in bed.
Niet omdat ik ziek ben of me slecht voel, maar omdat ik toch niks anders màg doen.

De overige 20% is het tjolen met krukken. Ik gebruik nu wel de term ’tjolen’, maar eigenlijk begint dat al goed te lukken. Wanneer ik over 2 weken de krukken aan de kant gooi, zal ik ze toch missen voor bepaalde taken:

• Het licht aansteken vanuit de zetel, daarvoor is zo’n kruk net lang genoeg.
• Om het rolluik vanuit de zetel open of dicht doen lukt met een stok zonder recht te staan.
• Mensen zijn behulpzamer (deuren openhouden)
• Mensen zijn spraakzamer (ze hebben onmiddellijk een gespreksonderwerp, en ik ook)
• Ik heb altijd een stok om mee te slaan. 😀

Sinds deze week steun ik toch al meer op het linkerbeen dan op de krukken. Dat voelt wel nog onwennig aan. Ik moet me bij elke stap goed concentreren. Het is met andere woorden geen automatisme meer. Het vertrouwen is ook nog niet terug.

Sinds deze week heb ik dan ook hier en daar af en toe wat kleine pijnscheuten in de knie, maar niks dat me alarmeert.
De knie zit nog zichtbaar dikker, maar qua omtrek scheelt het maar 1cm met de rechter. De gaatjes van het litteken zijn wat aan het vervagen.
Mijn gewicht blijft op niveau, mede door dat ik al een week goed letten op de calorieën die binnen gaan.
Plooien lukt beter en beter en geraak al zonder pijn voorbij de 90° (zonder brace). De brace staat echter nog steeds ingesteld op max 90°.
De omtrek van mijn dijbeen verschilt nog steeds 4cm, maar bij het aanspannen van de spieren is het verschil visueel alweer een meevaller. Binnen de opgelegde limieten werk ik daar dan ook hard aan.

• 

• 

• 

In de kine ligt de focus momenteel ook op het weer opbouwen van de activiteiten met stabiliteitsoefeningen en gisteren kreeg ik te horen dat we streven om vanaf week 6 terug op de fiets te zitten. !! Woohoo !!
De afgelopen week heb ik al redelijk wat ‘geoefend’ in het strekken en plooien, maar vooral in het opspannen van de hamstrings en de quadriceps en of het gerelateerd is weet ik niet, maar de elektrostimulatie schijnt zowat al op het maximumniveau te staan. 😉

Hoewel ik 2 dagen na de voorste kruisband reconstructie geen pijn meer in de knie had, voelde ik wel nog dat er aan gewerkt was. De knie stond dikker en bij bewegingen trok alles een beetje.

Vandaag, 3 weken post-op, is ook dàt al stukken beter. Ik kan al bijna elke beweging (muv verder plooien dan 90° omdat ik niet mag) zonder dat het pijn doet of trekt.

En dat is dus gevaarlijk. Met een brace rond je been word je nog herinnerd aan de blessure, ça va.
Zonder brace voelt het eigenlijk bijna aan als “normaal”. Het grote nadeel daar aan ondervond ik donderdagavond. Ik zat rustig in de zetel (zonder brace) en plots ging een alarm af. De eerste reactie was om te gaan checken dus sprong ik mijn zetel uit.

Ik was al 2 stappen verder vooraleer ik doorhad dat ik zonder brace en krukken onderweg was!

Ik heb geen pijn gevoeld, maar goed is het niet natuurlijk. Mijn knie zat wel wat al dikker dan de voorgaande dagen, maar dat is mede doordat ik donderdag een ganse dag op stoelen had gezeten en naar Mechelen was gereden: 4u in de auto, 7u op een stoel… een werkdag van 11u is zelfs in normale toestand lastig.
Ik heb een doktersattest tot eind januari, maar ben toch aan het werk (aangepast, vanuit de zetel).

• In de zetel op een laptop tokkelen lukt.
• Bellen vanuit de zetel lukt ook.
• Autorijden lukt (is een automaat) maar probeer ik te beperken.

Als ik had gewild kon ik 8 weken thuis gezeten hebben. Maar hoe saai zou dat wel niet geweest zijn?
Werken brengt eigenlijk geen extra risico’s mee, want ook in het dagelijkse leven zijn er risico’s:

• Natte gepolierde betonvloeren zijn levensgevaarlijk.
• Pas gedweilde vloeren zijn gevaarlijk.
• Mensen die stoelen wegschuiven waar je voet op leunt zijn gevaarlijk.

Allemaal accidentjes die idealiter niet gebeuren… maar ik vermoed dat het niet de laatste zullen zijn.

Tussen de noodzakelijke verplaatsingen door probeer ik mezelf zoveel mogelijk rust te geven. Maar te lang stilzitten is dan weer niet goed voor de spieren…

Na elke kine heb ik het gevoel dat ik een deugddoende hersteltraining afwerkte. De spieren mogen dan eens extra werken en zich eens goed laten doorbloeden. De elektrostimulatie staat al behoorlijk hard en ervaar ik eigenlijk meer als een massage… dat doet écht deugd. Er zijn blijkbaar niet zoveel mederevalidanten met diezelfde mening 😀

Simpele huishoudelijke taken slorpen wel nog veel energie op. Vrijdag heb ik de vaatwas gevuld en gekookt: biefstuk met frietjes. Ja man… Ik was toch blij dat ik een uur later terug in de zetel kon gaan liggen.

Vanaf vandaag probeer ik meer te steunen op mijn linkerknie wanneer ik stil sta, bijvoorbeeld bij het tandenpoetsen.
Ik tel af… nog 3 weken en die krukken gaan me niet meer ambeteren.

Gisteren gingen de draadjes er uit, acht in totaal. Vandaag blijft de plakker er definitief af.
Eindelijk heb ik nu een bad-ass litteken!

De 2 kleintjes gaan snel verdwijnen denk ik.
Onder het grote litteken voel ik de pram zitten maar heb er voorlopig niet veel last van. Dit is toch wel een redelijk groot litteken van 4 cm lang maar beter dan dit kon het niet genezen denk ik.

Vannacht werd ik wel wakker met een helse pijn… in mijn RECHTERKNIE!!?! Ik belast die nu natuurlijk wel meer dan normaal. Die draagt gans mijn gewicht en heeft het dus dubbel zo zwaar. Daarbij gebeurt het soms zelfs dat ik mijn lichaam draai terwijl ik er op aan het steunen ben… en da’s ook weer niet goed voor de meniscus.
’s Nacht wakker worden met pijn in de knie kan een teken zijn van knie-artrose, maar ik houd het voorlopig op de gevolgen van de huidige overbelasting.
In het verleden werd ik ook al soms wakker met exact dezelfde kniepijn, maar dan vooral in te korte bedden of op een luchtmatras (als mijn voeten naar beneden hangen).