Categorie: VKB reconstructie

Nog voor de overbelasting merkte ik al dat een squatbeweging moeilijker en pijnlijker werd en de trap oplopen nogal gekraak veroorzaakt (gekraak van de knie, niet van de trap… want die kraakt ook).

Ik wist dus niet goed wat te doen: méér trainen of minder trainen. Ik merk namelijk dat bewegen helpt en dat stil zitten de knie doet verstijven. Maar forceer ik niet teveel en overbelast ‘m zo teveel?

Daarom had ik vandaag opnieuw een afspraak met dr. Feys. Hij stelde me meteen gerust. Strekken, plooien en stabiliteit is perfect!

Het gekraak is afkomstig van de knieschijf en wordt veroorzaakt door de nog te zwakke quadriceps. Iets met druk van de knieschijf op het kraakbeen ofzo. Die druk wordt normaal verminderd door de werking van de quadriceps.
Er is inderdaad nog steeds een duidelijk verschil in spiervolume te zien tussen links & rechts.
Hoogstwaarschijnlijk kent de overbelasting ook daar zijn oorsprong. Het kraakbeen raakt geïrriteerd.

Ik begrijp dus: méér trainen.
Ik moet meer werken op de quadriceps, en dat nu in eerste instantie met gestrekt been.

In mijn schema zit ik nu in een rustweek, dus doe het de komende dagen nog rustig aan om de irritatie verder te laten afnemen en zit hier ondertussen af en toe mijn gestrekt been omhoog te wippen.
Vanaf volgende week herneem ik mijn trainingsschema maar schroef de delen waarvoor ik druk op de knie moet zetten wat naar beneden. Dus sowieso geen offroad afdalingen meer de komende weken .
Het volume mag blijven.

De overbelasting veroorzaakte dus een ontsteking waar ik nog niet helemaal van af ben.
Dit moet begonnen zijn in de week van 18 mei. Ik voelde me echt goed en had eigenlijk geen last meer van de knie.

• Die donderdag deed ik op mijn rustdag toch een rit. Het was O.H.Hemelvaart en de verleiding was te groot.
• Nog een schepje er bovenop: vrijdag bijna 5 uur op de fiets gezeten.
• Zondag had ik het al moeten weten… Toen voelde ik het al een beetje trekken in de knie. Toch deed ik er maandag nog een serieuze schep bij. Niet qua volume of afstand, wel qua intensiteit.

Het was maanden geleden dat ik nog zo lang, zo ‘hard’ had gereden. De snelheid, duur en afstand op zich zijn niet het probleem, wel de techniek. Fietsen op de weg is namelijk niet extreem belastend voor de knie.
Klimmen en hard trappen legt wel wat extra druk op de kruisband, maar vooral het rechtstaan op de pedalen is tricky.
Ook bij het afdalen op onverharde stukken ga je automatisch je poep opheffen en gebruik je je benen / knieën als schokdempers. Maandag was de eerste keer dat dit eigenlijk pijnloos lukte en mijn enthousiasme werd duidelijk afgestraft. Mijn linkerknie heeft maandag overduidelijk teveel schokken verwerkt gekregen…

Het was zo erg dat ik bijna weer de trap niet op en af geraakte. Ik kon amper strekken en plooien ging ook moeizaam. Elke beweging deed pijn. In mijn gedachten had mijn knie sinds de dag van de operatie nog nooit zoveel pijn gedaan.

Ondertussen is het weer wat beter en heb ik echt de indruk dat mijn revalidatie een zaagtandvorm vertoont. Qua beweeglijkheid was ik ineens weer 2 maanden teruggeslagen. Telkens het goed gaat krijg ik tegenslag en als het geen gebroken rib is, dan is het wel een ontsteking, … wat is het volgende?
Het positieve is wel dat het lijkt alsof ik na elke terugslag sneller herstel. Zo had ik dinsdag nog onmenselijke pijn in de knie bij een beweging en een paar dagen later lukte een voorzichtige squatbeweging alweer een beetje als ik niet te diep ging.

Het is duidelijk dat ik toch telkens mijn grenzen overschrijd en zal mezelf de discipline moeten opleggen niet te snel weer naar ‘het normale’ te willen.
Maar zie! We zijn amper een week verder en ik negeer weer dit voornemen.
Gisteren 13km gewandeld in Heuvelland en aansluitend nog een voorzichtige intervaltraining gedaan.
Ik blijf bij mijn standpunt dat het beter is te bewegen dan thuis in de zetel te blijven zitten. Elke baby leert lopen met vallen en opstaan.

Vrijdag reed ik 95 km. Eerst 50 km in HR zone 2 (een duurtraining) en aansluitend nog eens 45 km met Tine, Lieze, Jasper en Bram op een slakkengangetje van avg 15 km/u. Uiteindelijk zat ik net geen 5u op de fiets en mijn knie zei ’s avonds en de dag erna: “neen”.
Ik was de dag ervoor (donderdag, mijn wekelijkse rustdag) ook al koppig geweest en 60 km gefietst. Die week dus samen goed voor 13u terwijl eigenlijk nog niet de helft daarvan was voorzien: 6,25u.

Geen idee of het gerelateerd is, maar mijn knie kraakt verschrikkelijk wanneer ik recht sta of een trap neem. Pijnlijk is het niet echt, maar het klinkt niet goed.

Sinds vandaag voel ik ook een beetje pijn aan de bovenste aanhechting van de VKB. Ik heb dus overdreven en zal het wat rustiger aan moeten doen.
Ik vond het net goed gaan, maar ’t was dus een beetje té goed.

Het zou natuurlijk ook kunnen dat de pijn niet komt door het fietsen, maar door het snoeien van die kl*haag. Dat was een paar uur ladder op en ladder af…

Voor de 3de week op rij klets ik er 15 km bij. Als ik dit zou volhouden, zou ik tegen begin juli aan 200 km zitten .
Afgelopen week ging eigenlijk wel héél goed. Ik kan langere tijd een soepele pedaaltred aanhouden (100+ rpm) en haal mooie gemiddeldes van 90+ rpm op de ganse rit.
Af en toe eens een pijnscheut in de knie na een tiental kilometer, maar dat verdwijnt dan weer spontaan.

Deze week is een rustweek en dan ligt het trainingsvolume en intensiteit iets lager om de 3 weken erna terug op te bouwen.
Mijn curves gaan mooi omhoog.

Opnieuw fietsen heeft ook een positief effect op de weegschaal. Nu nog het lopen er bij en ’t komt dik in orde. Ik overweeg om vandaag of deze week toch eens te proberen zelf een paar meter te lopen en dus de kine daarvoor niet te hervatten.

Negentien weken na de kruisbandoperatie ben ik nu echt de trainingsduur aan het opdrijven. Eind februari begonnen met 3u per week. Eind maart zat ik op 6u wekelijks fietsen. Dat is allemaal nog te doen. Vorige week (eind april) zat ik al op 9u wekelijks. Tegen juni zou ik weer 11u fietsen per week op de fiets moeten zitten.
Vorige vrijdag reed ik voor het eerst in 6 maanden weer eens 60 km. Ik deed er 2,5u over. Niet supersnel, maar die snelheid komt er wel vanzelf als ik nog wat geduld heb.
Het ging goed en heb tijdens de rit niet veel last gehad van de knie. De volgende dag was de stijve knie wel boos en riep: “Je ging over de grens!”, maar na een klein herstelritje waren we weer goeie vrienden.

Ook een trap omhoog stappen gaat beter en beter. Het houterige is er af. Een trap naar beneden is nog een beetje te pijnlijk.
Rechtstaan op de trappers gaat nog steeds niet vlot (maar wel al beter).
Van mijn gekneusde/gebroken rib heb ik nog een héél klein beetje last maar dat is verwaarloosbaar.

Omdat het nu wat vroeger licht wordt, vertrek ik ook weer af en toe in de vroege ochtend zodat ik om 08u terug thuis ben om te werken. Dat levert soms mooie zonsopgangen op.
Vorige week zat ik zoals eerder gezegd 9u op de fiets en ondertussen probeer ik elke onverharde weg in de buurt uit.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

De 4de maand revalidatie gaat in, nog 2 maanden te gaan. Al begin ik wel te vrezen/beseffen dat die 6 maanden revalidatie puur gaan over het in theorie hersteld zijn van de operatie: “Na 6 maand is die pees een echte kruisband geworden”.
De spieren in mijn linkerbeen gaan over 2 maanden bijlage niet op hetzelfde niveau zijn als voorheen. Er is namelijk nog steeds een groot verschil zichtbaar en ik betwijfel of dit in 2 maanden nog veel gaat veranderen. Mijn linkerdij is nog merkbaar smaller want ik kan mijn broek hoger opstropen. Sommige dagen zitten mijn enkels links ook veel dikker door vochtophoping. De knie zelf begint qua dikte toch goed mee te vallen.

• 

Ik merk de laatste weken niet veel progressie meer. De progressiecurve is aan het afvlakken.
Ook de mentale curve schommelt net als de pijncurve.

Al kan ik in het algemeen niet echt van ‘pijn’ spreken. De ene dag is toch de andere niet. In het weekend ervaar ik amper problemen. De reden is volgens mij simpel:
– Weekend: ik ben de hele dag in beweging.
– Weekdag: ik zit aan mijn bureau.
Als ik lang zit verstijft de knie en de eerste 10m mank ik verschrikkelijk. Bewegen is voor mij dus op dit moment het beste wat ik kan doen.

De vorige 2 weken heb ik dus dagen gehad waar wandelen bijna niet lukte. Zo was een wandeling op 19 april een echte hel. De eerste 3 km dacht ik aan terugkeren door pijn in de knie bij elke strekbeweging. Deze pijn is het best te omschrijven als gewrichtspijn. Toch doorgebeten en net voor het einde zei de knie plots “klak” en toen was de pijn weg…

Enkele dagen geleden had ik dan geen pijn in de knie, maar aan de aanhechting van de kruisband aan de onderkant/voorkant van mijn knie. Die pijn is het best te omschrijven een peesontsteking.

Gisteren deed ik dan weer probleemloos een wandeling van 16 km. Vier uur bewegen lukt dus hé…

Trappen op- en aflopen blijft nog steeds een moeilijkheid net zoals rechtstaan op de trappers.
Maar goed nieuws: vandaag heb ik mijn klikpedalen terug gemonteerd!

Maandagnamiddag regende het. Een beetje regen houdt me niet tegen om toch een training af te werken. De bochten waren glad en ik was al de hele tijd voorzichtig… tot ik in een bocht toch blijkbaar net iets te snel ging. Mijn voorwiel gleed uit en ik lag op de grond. Mijn stuur helemaal scheef geslagen, manette geschaafd en een gekneusde rib…
Ik had eigenlijk op mijn linkerknie moeten vallen. Hoe ik het deed weet ik niet, maar ik viel op mijn gezonde rechterknie. Ik ging ook over kop, want de helm was geschaafd. Ik vermoed dat ik door die rare kronkel mijn rib heb gekneusd, gewoon puur uit zelfverdediging van de linkerknie.

De rest van de week (en waarschijnlijk ook de week erna) gaan kine-oefeningen dus al niet lukken. Ik geraak amper uit de zetel, slaap slecht (liggen is het pijnlijkste en draaien lukt heel moeilijk).

Ah, pijn is relatief.
Stel je voor dat je de Rona krijgt met een gekneusde rib…

Paasmaandag, vandaag, is traditioneel de dag waarop La Hallonienne plaatsvindt en ik had dit jaar niet kunnen deelnemen. Toeval (Corona) wil dat het dit jaar gewoon zelfs niet doorgaat en uitgesteld is tot 5 april 2021. Dat verzacht de pijn een beetje.
Ook vond ik het bijzonder jammer dat ik niet mee kon doen met de Spartacusrun op 3 mei, maar ook dat is uitgesteld tot 10 oktober. Yippie!
I love Corona!

Maar hoe gaat het met de knie?
Kort antwoord: Weinig verschil tegenover de week ervoor.
De afgelopen week heb ik weinig gedaan (vooral gerust met de gekneusde rib), maar toch mijn trainingen afgewerkt. Dat ging allemaal heel vlotjes. Zo vlotjes dat ik woensdag na mijn duurtraining nog zitten jagen heb op een Berghaas (wielertoeristenclub uit Westouter). ’t Heeft 10 min geduurd om er bij te geraken à 34 km/u gemiddeld met pieksnelheid van 43 km/u. Wetende dat optrekken nog zo goed als onmogelijk is, ben ik content dat ik er bij ben geraakt.
Gisteren 11 km gewandeld en dat ging toch weer heel vlotjes, al is het toch opletten bij oneffen ondergrond.

Ik heb het gevoel dat ik momenteel niet meer vooruit ga. Integendeel.

Een maand geleden was wandelen eigenlijk geen probleem en nu…
Toen was het vooral lastig en voelde ik het achteraf serieus aan de spieren. De knie zelf… ça va.
Nu heb ik de eerste 2 km heb ik pijn bij het strekken. Als ik doorzet, kan ik een 4-tal km goed wandelen maar dan komt de pijn terug. Het is geen vreselijke pijn, maar het vergt wel veel energie. Het lijkt een soort van gewrichtspijn. Over obstakels stappen doe ik met een zwaaibeweging doordat plooien nog soms moeilijk gaat.

Of het moet zijn dat ik te zwaar word… Ik zit ondertussen alweer op 86 kg. Dat gaat serieus de verkeerde kant uit. Ik heb nochtans niet de indruk dat ik echt verdikt ben. Het lijkt wel alsof ik vocht ophoud. Dat heb ik gisteren ook gemerkt tijdens het wandelen: mijn handen stonden na een tijdje dubbel dikte.
Nochtans drink ik wel genoeg. Minstens 2 liter water per dag.

Squatten lukt me zelfs niet meer door de pijn. Halverwege die beweging ervaar ik een harde stekende pijn in de knie. Als ik diezelfde beweging maak zonder de knie te belasten hoor ik een klik.

Heel af en toe voel ik ter hoogte aan de hamstrings, halverwege mijn bovenbeen, het gevoel van stijfheid. Hopelijk is dat wel een teken dat die spieren aan het teruggroeien zijn.

Fietsen lukt wel elke keer beter. Mijn conditie is rampzalig, maar ik ben langzaam weer aan het opbouwen. Ik rijd momenteel 40 km zonder problemen aan een tempo van +- 25 km/u.
Rechtstaan op de trappers is nog steeds een no-go en optrekken vanuit stilstand is dan ook een trage bedoening. Zeker zonder klikpedalen.

In mijn dagelijkse bezigheden ervaar ik wel minder en minder problemen. Daar ik helemaal in het begin soms wakker werd omdat ik een verkeerde beweging met mijn been deed, heb ik dat sinds een paar maand niet meer voorgehad.
Wat kan ik nog niet:

• knielen (is pijnlijk)
• lang zitten (dan wordt de knie helemaal stram)
• een ladder op gaan (te pijnlijk)
• op de trampoline springen (te pijnlijk)
• lopen (te pijnlijk)
• een trap naar beneden gaan (te pijnlijk. Lukt wel met steun)

De vraag is nu dus… ben ik aan het overbelasten, of doe ik toch te weinig mijn oefeningen uit de kine?

Voor het eerst vertelt mijn knie me écht dat ik het rustiger aan moet doen. Voorheen voelde ik na een inspanning wel dat de knie wat moeilijker strekte en stijf (incl spieren) was.
Zaterdag had ik voor het eerst pijn tijdens het wandelen. Niet de pijn die je zou verwachten bij een ontsteking en de knie zit ook niet dik en is niet warm ofzo… ik panikeer dus niet maar leuk is het niet.

De afgelopen week heb ik natuurlijk niet stilgezeten. 5u op de fiets en 5u zwoegen met spade, schop en kruiwagen. We zijn een kuil van minstens 1m diep aan het graven voor de trampoline die de kinderen vorig jaar kregen.
Dat graven is op zich al lastig en zet wat extra druk op mijn knie. Door onbewust mijn knie te sparen heb ik mijn rug extra belast en daardoor liep ik ook nog eens 3 dagen met een zere rug rond. Een vicieuze cirkel.

Daarbovenop komt ook nog eens hooikoorts en de coronastress. Geen stress voor het virus zelf, maar stress veroorzaakt doordat Tine en de kinderen de ganse dagen thuis zijn…
De enige rust heb ik tijdens het fietsen, en zelfs dat is soms een nerveus gedoe want mensen in quarantaine doen vreemde dingen.
Mensen die je nooit ziet wandelen, palmen nu plots de volle breedte van fietspaden en smalle wegen in… doof voor een fietsbel schrikken ze dan dat je hen in de graskant voorbijrijdt. Ergerlijk.

Tot slot moet ik me herpakken in het uitvoeren van mijn kine-oefeningen. De discipline om die thuis uit te voeren is soms ver te zoeken.
Deze ganse situatie (stil liggen na de operatie en stressvreten) heeft er voor gezorgd dat ik weer 8kg meer weeg.

Vandaag ben ik mijn 24 weken durende trainingsschema gestart. Ik houd het momenteel al anderhalf uur vol op de fiets. Vorige week had ik het nog lastig op de klimmetjes, maar dat is vandaag ook al veel beter.
Veel last heb ik niet meer tijdens het rijden. Bij elk rit kan ik meer en meer druk zetten. Alleen rechtstaan op de trappers blijft nog moeilijk en dat maakt dat lange ritten moeilijk zijn door het beperkt zijn in afwisseling van positie.

Ik mag niet vergeten dat deze revalidatie 6 maand duurt, en zit dus eigenlijk nog maar halverwege. Te veel mag ik dus niet verwachten.
Nu de kine door de coronamaatregelen gestopt is, zou ik zelf wat discipline moeten hebben om de nodige oefeningen uit te voeren. Met het mooie weer voer ik echter spieroefeningen uit in de tuin. Om een trampoline in te graven moet je nogal graven zeg! Zeven kubiek aarde moet verdwijnen en de kuil moet op zijn diepst 1m zijn…

Verder is het nog steeds lastig om na lang stilzitten de knie plots weer laten bewegen. Rust roest…