De 4de maand revalidatie gaat in, nog 2 maanden te gaan. Al begin ik wel te vrezen/beseffen dat die 6 maanden revalidatie puur gaan over het in theorie hersteld zijn van de operatie: “Na 6 maand is die pees een echte kruisband geworden”. De spieren in mijn linkerbeen gaan over 2 maanden bijlage niet op hetzelfde niveau zijn als voorheen. Er is namelijk nog steeds een groot verschil zichtbaar en ik betwijfel of dit in 2 maanden nog veel gaat veranderen. Mijn linkerdij is nog merkbaar smaller want ik kan mijn broek hoger opstropen. Sommige dagen zitten mijn enkels links ook veel dikker door vochtophoping. De knie zelf begint qua dikte toch goed mee te vallen.
Ik merk de laatste weken niet veel progressie meer. De progressiecurve is aan het afvlakken. Ook de mentale curve schommelt net als de pijncurve.
Al kan ik in het algemeen niet echt van ‘pijn’ spreken. De ene dag is toch de andere niet. In het weekend ervaar ik amper problemen. De reden is volgens mij simpel: – Weekend: ik ben de hele dag in beweging. – Weekdag: ik zit aan mijn bureau. Als ik lang zit verstijft de knie en de eerste 10m mank ik verschrikkelijk. Bewegen is voor mij dus op dit moment het beste wat ik kan doen.
De vorige 2 weken heb ik dus dagen gehad waar wandelen bijna niet lukte. Zo was een wandeling op 19 april een echte hel. De eerste 3 km dacht ik aan terugkeren door pijn in de knie bij elke strekbeweging. Deze pijn is het best te omschrijven als gewrichtspijn. Toch doorgebeten en net voor het einde zei de knie plots “klak” en toen was de pijn weg…
Enkele dagen geleden had ik dan geen pijn in de knie, maar aan de aanhechting van de kruisband aan de onderkant/voorkant van mijn knie. Die pijn is het best te omschrijven een peesontsteking.
Gisteren deed ik dan weer probleemloos een wandeling van 16 km. Vier uur bewegen lukt dus hé…
Trappen op- en aflopen blijft nog steeds een moeilijkheid net zoals rechtstaan op de trappers. Maar goed nieuws: vandaag heb ik mijn klikpedalen terug gemonteerd!
De planning voor de klimweek in september is de laatste weken zo goed als onveranderd gebleven. Enkel de laatste rit (col du sabot) heb ik vervangen. Voor deze rit moest ik een uur rijden (met de auto) naar La Chambre. Dat in combinatie met een zware rit van 110 km zou teveel van het goede zijn. Ik heb die rit vervangen door een kortere onbekende rit naar le Col des Tufs Blancs. Daarmee liggen de ritten zo goed als vast: 555 km en 18000 hoogtemeters in totaal. Nu kan ik op ’t gemak nog de cuesheets van de GPX’en opkuisen/optimaliseren en dan is de voorbereiding klaar.
Ondertussen heb ik ook al een plaatsje gereserveerd op de camping La Piat in Brides-les-Bains. Aangezien de tour werd uitgesteld tot september kruist die net niet mijn pad. Lap, er was wel even paniek. De tour strijkt gelukkig de week nadien neer in die regio en rijdt 16 sept de Col de La Loze op. Ik verwacht niet al teveel volk, maar arriveer toch niet graag op een volzette camping. Het enige wat nu nog roet in het eten kan gooien is Corona.
Planning 2020
Zondag 6 september 2020 Val Thorens (Cime de Caron 3200) 36 km klimmen tot in Val Thorens 2300. Indien mogelijk doe ik er nog 10 km bij tot Cime de Caron op 3200m hoogte. Op de eerste dag al meteen het dak van deze klimweek…
Afstand: 110 km Hoogtemeters: 3500 m GPX: 30794564 (blauwe rit)
Maandag 7 september 2020 Col de La Loze (2300) Een col op 2300 m hoogte die Courchevel 1850 verbindt met Méribel 1750. Zit voor de eerste keer in le Tour de France in 2020. Qua afstand en hoogtemeters is dit één van de minst zware ritten. Ideaal om te bekomen van de dag ervoor en als opwarmertje voor de dag erna.
Afstand: 65 km Hoogtemeters: 2100 m GPX: 30889969 (paarse rit)
Dinsdag 8 september 2020 Col de la Madeleine (1995) + Col du Chaussy De koninginnerit van deze klimweek… Om bij de Col de Chaussy te geraken moet ik eerst de Madeleine over… Deze dagtocht van 150km zal ongetwijfeld één van de zwaardere worden. Initieel had ik deze vanaf de camping uitgestippeld, maar 150 km is misschien net iets van het goede teveel? We shall see. Anders start ik aan het station van Notre-Dame-de Briançon, 15 km van de camping.
Afstand: 150 km Hoogtemeters: 4900 m GPX: 30800769 (rode rit)
Woensdag 9 september 2020 Le Lac des Echines (2360) Een rit naar een belachelijk klein meertje op 2360 m hoogte, waarvan de rit ernaartoe de laatste +-20 km over gravel te bekampen is. Om van ’t uitzicht te genieten. Afhankelijk van de vermoeidheid kort ik de rit in. Dit is een rustdag!
Afstand: 70 km Hoogtemeters: 2200 m GPX: 31944625 (gele rit)
Donderdag 10 september 2020 La Plagne (Grande Forcle 2480) Plagne is bereikbaar via het asfalt. De hoger gelegen Col de la Grande Forcle niet… Als het weer een beetje meevalt moet de oversteek van Aime naar Champagny-en-Vanoise tot de mogelijkheid behoren (al dan niet te voet). Een deel van deze rit is dus off-road, maar met een crossfiets moet dat toch haalbaar zijn.
Afstand: 95 km Hoogtemeters: 3400 m GPX: 30948852 (groene rit)
Vrijdag 11 september 2020 Le Col des Tufs Blancs (2300) De beklimming naar Nâves is onbekend maar telt 18 haarspeldbochten en prachtige uitzichten. Na een piepkleine afdaling sla ik een splitsing links in en klim ik verder via enkele extra haarspeldbochten. Eens ik 28 km op de teller heb stopt het asfalt en begint de gravel. 10 km verder sta ik boven op le Col des Tufs Blancs (2300 m) en keer vermoeid terug.
Afstand: 75 km Hoogtemeters: 2300 m GPX: 32380884 (oranje rit)
6 dagen, 6 ritten
Alternatieven
Bij slecht weer of extreme vermoeidheid heb ik enkele alternatieven voorzien.
MTB Brides Les Bains Een korte rit die hier en daar over gravelwegen gaat. In het terugkeren een pittige afdaling door het bos.
Afstand: 30 km Hoogtemeters: 1200 m GPX: 32385387 (groene rit)
Notre-Dame-du-Pré Voor de fans van haarspeldbochten: 50 om precies te zijn.
Afstand: 66 km Hoogtemeters: 2000 m GPX: 32384677 (rode rit)
MTB Meribel Klimmen via de alternatieve wegen, door bos en over gravel. Terugkeren via het asfalt.
Afstand: 46 km Hoogtemeters: 1800 m GPX: 32385587 (blauwe rit)
Maandagnamiddag regende het. Een beetje regen houdt me niet tegen om toch een training af te werken. De bochten waren glad en ik was al de hele tijd voorzichtig… tot ik in een bocht toch blijkbaar net iets te snel ging. Mijn voorwiel gleed uit en ik lag op de grond. Mijn stuur helemaal scheef geslagen, manette geschaafd en een gekneusde rib… Ik had eigenlijk op mijn linkerknie moeten vallen. Hoe ik het deed weet ik niet, maar ik viel op mijn gezonde rechterknie. Ik ging ook over kop, want de helm was geschaafd. Ik vermoed dat ik door die rare kronkel mijn rib heb gekneusd, gewoon puur uit zelfverdediging van de linkerknie.
De rest van de week (en waarschijnlijk ook de week erna) gaan kine-oefeningen dus al niet lukken. Ik geraak amper uit de zetel, slaap slecht (liggen is het pijnlijkste en draaien lukt heel moeilijk).
Ah, pijn is relatief. Stel je voor dat je de Rona krijgt met een gekneusde rib…
Paasmaandag, vandaag, is traditioneel de dag waarop La Hallonienne plaatsvindt en ik had dit jaar niet kunnen deelnemen. Toeval (Corona) wil dat het dit jaar gewoon zelfs niet doorgaat en uitgesteld is tot 5 april 2021. Dat verzacht de pijn een beetje. Ook vond ik het bijzonder jammer dat ik niet mee kon doen met de Spartacusrun op 3 mei, maar ook dat is uitgesteld tot 10 oktober. Yippie! I love Corona!
Maar hoe gaat het met de knie? Kort antwoord: Weinig verschil tegenover de week ervoor. De afgelopen week heb ik weinig gedaan (vooral gerust met de gekneusde rib), maar toch mijn trainingen afgewerkt. Dat ging allemaal heel vlotjes. Zo vlotjes dat ik woensdag na mijn duurtraining nog zitten jagen heb op een Berghaas (wielertoeristenclub uit Westouter). ’t Heeft 10 min geduurd om er bij te geraken à 34 km/u gemiddeld met pieksnelheid van 43 km/u. Wetende dat optrekken nog zo goed als onmogelijk is, ben ik content dat ik er bij ben geraakt. Gisteren 11 km gewandeld en dat ging toch weer heel vlotjes, al is het toch opletten bij oneffen ondergrond.
Ik heb het gevoel dat ik momenteel niet meer vooruit ga. Integendeel.
Een maand geleden was wandelen eigenlijk geen probleem en nu… Toen was het vooral lastig en voelde ik het achteraf serieus aan de spieren. De knie zelf… ça va. Nu heb ik de eerste 2 km heb ik pijn bij het strekken. Als ik doorzet, kan ik een 4-tal km goed wandelen maar dan komt de pijn terug. Het is geen vreselijke pijn, maar het vergt wel veel energie. Het lijkt een soort van gewrichtspijn. Over obstakels stappen doe ik met een zwaaibeweging doordat plooien nog soms moeilijk gaat.
Of het moet zijn dat ik te zwaar word… Ik zit ondertussen alweer op 86 kg. Dat gaat serieus de verkeerde kant uit. Ik heb nochtans niet de indruk dat ik echt verdikt ben. Het lijkt wel alsof ik vocht ophoud. Dat heb ik gisteren ook gemerkt tijdens het wandelen: mijn handen stonden na een tijdje dubbel dikte. Nochtans drink ik wel genoeg. Minstens 2 liter water per dag.
Squatten lukt me zelfs niet meer door de pijn. Halverwege die beweging ervaar ik een harde stekende pijn in de knie. Als ik diezelfde beweging maak zonder de knie te belasten hoor ik een klik.
Heel af en toe voel ik ter hoogte aan de hamstrings, halverwege mijn bovenbeen, het gevoel van stijfheid. Hopelijk is dat wel een teken dat die spieren aan het teruggroeien zijn.
Fietsen lukt wel elke keer beter. Mijn conditie is rampzalig, maar ik ben langzaam weer aan het opbouwen. Ik rijd momenteel 40 km zonder problemen aan een tempo van +- 25 km/u. Rechtstaan op de trappers is nog steeds een no-go en optrekken vanuit stilstand is dan ook een trage bedoening. Zeker zonder klikpedalen.
In mijn dagelijkse bezigheden ervaar ik wel minder en minder problemen. Daar ik helemaal in het begin soms wakker werd omdat ik een verkeerde beweging met mijn been deed, heb ik dat sinds een paar maand niet meer voorgehad. Wat kan ik nog niet:
knielen (is pijnlijk)
lang zitten (dan wordt de knie helemaal stram)
een ladder op gaan (te pijnlijk)
op de trampoline springen (te pijnlijk)
lopen (te pijnlijk)
een trap naar beneden gaan (te pijnlijk. Lukt wel met steun)
De vraag is nu dus… ben ik aan het overbelasten, of doe ik toch te weinig mijn oefeningen uit de kine?
Voor het eerst vertelt mijn knie me écht dat ik het rustiger aan moet doen. Voorheen voelde ik na een inspanning wel dat de knie wat moeilijker strekte en stijf (incl spieren) was. Zaterdag had ik voor het eerst pijn tijdens het wandelen. Niet de pijn die je zou verwachten bij een ontsteking en de knie zit ook niet dik en is niet warm ofzo… ik panikeer dus niet maar leuk is het niet.
De afgelopen week heb ik natuurlijk niet stilgezeten. 5u op de fiets en 5u zwoegen met spade, schop en kruiwagen. We zijn een kuil van minstens 1m diep aan het graven voor de trampoline die de kinderen vorig jaar kregen. Dat graven is op zich al lastig en zet wat extra druk op mijn knie. Door onbewust mijn knie te sparen heb ik mijn rug extra belast en daardoor liep ik ook nog eens 3 dagen met een zere rug rond. Een vicieuze cirkel.
Daarbovenop komt ook nog eens hooikoorts en de coronastress. Geen stress voor het virus zelf, maar stress veroorzaakt doordat Tine en de kinderen de ganse dagen thuis zijn… De enige rust heb ik tijdens het fietsen, en zelfs dat is soms een nerveus gedoe want mensen in quarantaine doen vreemde dingen. Mensen die je nooit ziet wandelen, palmen nu plots de volle breedte van fietspaden en smalle wegen in… doof voor een fietsbel schrikken ze dan dat je hen in de graskant voorbijrijdt. Ergerlijk.
Tot slot moet ik me herpakken in het uitvoeren van mijn kine-oefeningen. De discipline om die thuis uit te voeren is soms ver te zoeken. Deze ganse situatie (stil liggen na de operatie en stressvreten) heeft er voor gezorgd dat ik weer 8kg meer weeg.
Vandaag ben ik mijn 24 weken durende trainingsschema gestart. Ik houd het momenteel al anderhalf uur vol op de fiets. Vorige week had ik het nog lastig op de klimmetjes, maar dat is vandaag ook al veel beter. Veel last heb ik niet meer tijdens het rijden. Bij elk rit kan ik meer en meer druk zetten. Alleen rechtstaan op de trappers blijft nog moeilijk en dat maakt dat lange ritten moeilijk zijn door het beperkt zijn in afwisseling van positie.
Ik mag niet vergeten dat deze revalidatie 6 maand duurt, en zit dus eigenlijk nog maar halverwege. Te veel mag ik dus niet verwachten. Nu de kine door de coronamaatregelen gestopt is, zou ik zelf wat discipline moeten hebben om de nodige oefeningen uit te voeren. Met het mooie weer voer ik echter spieroefeningen uit in de tuin. Om een trampoline in te graven moet je nogal graven zeg! Zeven kubiek aarde moet verdwijnen en de kuil moet op zijn diepst 1m zijn…
Verder is het nog steeds lastig om na lang stilzitten de knie plots weer laten bewegen. Rust roest…
Het ganse land wordt gek door één of andere pandemic outbreak en gaat plots obsessief hamsteren. Een paar weken eerder gaf de Colruyt weer eens hoge extra-kortingen op onder andere pasta, dus was onze voorraad reeds aangevuld. Met onze voorraadkast kunnen wij het sowieso in noodsituaties eigenlijk altijd wel een drietal maand uithouden, mits wat rantsoenering, zonder buiten te moeten komen. Blijkbaar is dat niet bij iedereen het geval?
We zitten tot de paasvakantie in een soort van semi-quarantaine waarin we eigenlijk nog alles mogen behalve socializen … no problem! Dit is mijn habitat. Onderstaande grafiek vond ik altijd grappig. Nu zouden sommigen dit misschien misplaatst vinden.
I enjoy quarantine
Dat Collect&Go telkens onze bestelling annuleert omdat de hamsteraars de winkel hebben leeggeroofd vind ik minder leuk. Wij zijn al minstens 10 jaar trouwe klant en nog nooit miserie gehad. Dit is de ideale manier van shoppen. Je vult door de week je online winkelmandje en gaat die dan ophalen met een minimum aan menselijk contact. Doordat dit nu al 2 weken niet meer lukt, zien we ons wel genoodzaakt om de winkel zelf binnen te gaan?! Een groter risico op menselijk contact!
Hopelijk zorgen de nieuwe maatregelen ervoor dat het hamsteren stopt want dit is niet normaal meer. Stom kuddegedrag.
Due to Coronovirus (COVID19) all TCP applications have to be converted to UDP to avoid Handshakes.
Ik hield mijn hart al vast dat we totaal niet meer gingen mogen buiten komen. Gelukkig mogen we wel nog individueel blijven sporten. Dat had ik toch wel een beetje erg gevonden, want ondertussen is de kine on-hold gezet. Mijn revalidatie verloopt vlot en dus is dit voor mij niet noodzakelijk meer.
Nadeel is wel dat mijn revalidatie nu vertraging oploopt. Normaalgezien zou ik deze week beginnen lopen, maar zonder begeleiding van de kinesiste wordt dat nu afgeraden.
Vorige week dinsdag (10 maart) ging ik op controle bij dr. Feys en werd OK bevonden. Zonder complicaties moet ik niet meer terug.
Ondertussen probeer ik elke dag te fietsen, zonder de knie teveel te belasten. In klimmetjes voel ik de knie toch soms wat protesteren. Ik mag niet teveel druk op het gewricht zetten en dat is wel wat er gebeurt als je hard trapt. Dus krachttraining is zeker nog niet aan de orde. Souplessetraining is nog çava.
Door de dagelijkse training gaat mijn conditie toch weer wat omhoog. Ik ben goed bezig 🙂
Mijn grootste inspanning van de voorbije 11 weken, en eigenlijk ook van de afgelopen 3 maanden: een 7 km lange wandeling door het Galgebos. Voor het verjaardagsfeestje van Bram gingen we schatten zoeken in het bos. Eerst wandelde ik 3,6 km richting startpunt en verstopte ondertussen 10 schatten. Ondertussen waren Bram en 12 genodigden verzameld bij het startpunt op de parking bij De Vuile Seule.
Samen met mijn 2 hulpbegeleiders (Lieze & vriendin Anna) keerden we terug huiswaarts waar ze met de gevonden schatten een beloning verdienden: pannenkoeken. Mmm.
De knie heeft onderweg niet geprotesteerd, maar ik was blij dat ik terug thuis was. Mijn benen zijn helemaal verzuurd en de knie iets dikker dan de afgelopen week. Na een paar uurtjes met de benen omhoog in de zetel valt de zwelling alweer mee.
Rechts nog steeds meer spieren
Weinig evolutie in het litteken
In de kine worden de grenzen ook elke week wat verder gelegd en thuis probeer ik elke dag op de rollen te rijden. Dat begint echter saai te worden… Ik probeerde even Rouvy waarmee je echte routes/cols in augmented reality kan rijden. Met een ventilator op mijn neus hield ik mijn zweetproductie onder controle en probeerde het gevoel van een windje te ervaren. Toch is binnenshuis rijden echt niets voor mij. Er kan niks tippen aan een échte rit. De nieuwe banden zijn ondertussen gearriveerd en worden binnenkort gemonteerd. Nog een paar weekjes op de tanden bijten en we zijn weer de baan op!
Ondertussen liep Bram vorig weekend weer eens een veldloop. Met een bijna straatlengte voorsprong liep hij naar de eerste plaats.
’t Verlof is ingepland. Het staat vast, ik ga weer klimmen in de Alpen. Ik had nog twijfels of het wel haalbaar zou zijn met mijn knie. Juni (de periode waarin ik het in 2019 deed) was sowieso impossible geworden. Ik schuif daarom 3 maanden op, naar september: De tweede week van september 2020 ga ik dus weer zoals eerder voorzien een klimtraining afwerken in de Alpen.
Het hooggebergte lijkt mij de ideale training en mogelijks is deze latere periode in functie van het crossseizoen zelfs nog beter. Vorig jaar merkte ik na de klimstage een serieuze dip in de conditie in de zomermaanden door inactiviteit (vakantie). Mijn vorm steeg die maanden weliswaar, maar dat was veel te vroeg…
Mijn beste vormpeil viel in de zomervakantie…
Sowieso begin je niet zonder training aan een klimweek. Ik wou me een 24 weken durend trainingsschema aanschaffen via MyEnergyLab. Daar moet je eerst je niveau opgeven. Ik koos voorheen altijd expert. Nu zit ik echter met een probleem… Eén voorwaarde voor dat niveau is dat je niet geblesseerd bent, en dat ben ik wel… Ok, maar ook het niveau gevorderd heeft de voorwaarde dat ik NU een training moet kunnen afwerken van 2,5u… Jah, nee… ook niet! Beginner dan? Ik ben “de afgelopen niet fysiek actief geweest” en ben inderdaad “langdurig out geweest door een blessure”. Maar ben ik daarom nu serieus terug een beginner? Ik leg me er bij neer en selecteer beginner. Ik kies hetzelfde streefdoel als vorig jaar: “een 80-120 km lange MTB-rit in het hooggebergte” en wat krijg ik als antwoord: “Er werden geen schema’s gevonden voor uw keuze of niveau.”
Als een beginner niet klaargestoomd kan worden om een rit van 120 km af te leggen in de Alpen, is mijn doel om meer dan 500 km af te leggen en net geen 20 000 hoogtemeters te overwinnen in één week dan onmogelijk? Ik haspelde vorige week 5u verdorie op de fiets af, slechts 2 maand na mijn operatie. Toegegeven dat dit misschien net een uurtje teveel was maar het deed wel deugd!
Om een lang verhaal kort te maken: Ik beschouw mezelf dus toch gevorderd. Ik ben in theorie in staat om een training van 2,5u af te werken (en hopelijk ook in praktijk over 4 weken, wanneer mijn schema start) en de definitie “langdurig” interpreteer ik als “veel langer dan 3 maanden”.
En voila, het schema ligt voor mijn neus. Dankzij de NN Running Club zelfs met een fikse korting. Als dat niet mooi is!? Vanaf 23 maart begin ik er aan. Ik ben natuurlijk ook niet zot en zal me aanpassen aan mijn kunnen. Zo nam ik vandaag al een dagje rust. Alhoewel ik nog nergens pijn heb, wil ik zeker geen ontsteking oplopen. Het doel lijkt nu misschien onmogelijk, maar een te gemakkelijk doel is ook geen uitdaging hé. Ondertussen is de planning al wat aangepast en meer uitgewerkt. Voor de meeste ritten heb ik een alternatief scenario klaar (lees: inkorten mogelijk). Onderstaande onder voorbehoud:
Zondag 6 september 2020 Val Thorens (Cime de Caron 3200) 36 km klimmen tot in Val Thorens 2300. Indien mogelijk doe ik er nog 10 km bij tot Cime de Caron op 3200m hoogte. Op de eerste dag al meteen het dak van deze klimweek…
Afstand: 110 km Hoogtemeters: 3500 m GPX: 30794564
Maandag 7 september 2020 Col de La Loze (2300) Een col op 2300 m hoogte die Courchevel 1850 verbindt met Méribel 1750. Zit voor de eerste keer in le Tour de France in 2020.
Dinsdag 8 september 2020 Col de la Madeleine (1995) + Col du Chaussy De koninginnerit van deze klimweek… Om bij de Col de Chaussy te geraken moet ik eerst de Madeleine over… Deze dagtocht van 150km zal ongetwijfeld één van de zwaardere worden. Initieel had ik deze vanaf de camping uitgestippeld, maar 150 km is misschien net iets van het goede teveel? We shall see. Anders start ik aan het station van Notre-Dame-de Briançon, 15 km van de camping.
Afstand: 150 km Hoogtemeters: 4900 m GPX: 30800769
Woensdag 9 september 2020 Le Lac des Echines (2360) Een rit naar een belachelijk klein meertje op 2360 m hoogte, waarvan de rit ernaartoe de laatste +-20 km over gravel te bekampen is. Om van ’t uitzicht te genieten. Afhankelijk van de vermoeidheid kort ik de rit in. Dit is een rustdag!
Donderdag 10 september 2020 La Plagne (Grande Forcle 2480) Plagne is bereikbaar via het asfalt. De hoger gelegen Col de la Grande Forcle niet… Als het weer een beetje meevalt moet de oversteek van Aime naar Champagny-en-Vanoise tot de mogelijkheid behoren (al dan niet te voet). Een deel van deze rit is dus off-road, maar met een crossfiets moet dat toch haalbaar zijn.
Vrijdag 11 september 2020 Le Col des Tufs Blancs (2300) De beklimming naar Nâves is onbekend maar telt 18 haarspeldbochten en prachtige uitzichten. Na een piepkleine afdaling slaan we een splitsing links in en klimmen we verder via enkele extra haarspeldbochten. Eens we 28 km op de teller hebben staan stopt de weg en begint de gravel. 10 km verder staan we boven op le Col des Tufs Blancs (2300 m).
Acht weken geleden werd de gescheurde voorste kruisband van mijn linkerknie arthroscopisch gereconstrueerd met de pees van mijn musculus semitendinosus, een hamstring uit mijn linkerbeen. Mijn laterale meniscus werd terwijl genaaid vanwege een longitudinale scheur in de posterieure hoorn. Mijn binnenste collaterale band en mediale meniscus waren/zijn ook deels gescheurd, maar zouden spontaan moeten genezen.
Dit alles ten gevolge van een valpartij 2 weken eerder bij tijdens de verkenning van de cyclocross in Eke, Nazareth. Ik reed al achteruitkijkend traag tegen een paal. Mijn fiets haakte in het lint en bleef daardoor recht staan en ik viel met mijn linkervoet nog in de klikpedaal. Ik hoorde mijn knie kraken. Had ik sneller gereden was dit waarschijnlijk niet gebeurd, majah…
Zes weken liep ik rond met een brace en krukken. De revalidatie verliep die weken grotendeels pijnloos maar traag… De afgelopen twee weken zit er meer schot in. Eigenlijk kan ik vandaag opnieuw alles doen, zij het met de nodige voorzichtigheid natuurlijk. Met uitzondering van lopen en springen uiteraard. Echt crossen of mountainbiken zal er ook nog niet in zitten de eerstkomende maand. Maar er is vooruitgang!
Vandaag is stappen geen probleem meer en lukt fietsen ook al behoorlijk. Een trap naar beneden nemen is nog wat pijnlijk en hurken lukt nog niet. Mijn been strekken is nooit een probleem geweest en ik kan al vlotjes tot 120° plooien. Mijn rechtervoet kan ik makkelijk tillen tot mijn bekken; met mijn linkervoet geraak ik momenteel slechts tot op kniehoogte. Lopen en springen doe ik nog niet.
In de kine begin ik al wat te zweten. Pilates-achtige workouts deed ik eigenlijk nog nooit. De voeten naar je toe trekken terwijl die op een bal liggen met je poep in de lucht is niet makkelijk en laten de hamstrings en kuiten branden. Het evenwicht behouden op wankele planken is wat oefenen.
Gas geven op een zittende crosstrainer
Balencerend op een wankele plank
Oefeningen met de bal
Op de hometrainer in de kine
Zondag reed ik voor de eerste keer een vol uur op de rollen, waarvan een dertigtal minuten op ’t gemak en een kwartier relatief intensief. Ik rijd niet graag op rollen, maar al Netflixend en met een draaiende ventilator voor mij valt het nog mee.
