Het EK
Op 13 november ben ik er op het EK volledig doorheen gezakt. Ik was super snel gestart. Terwijl de meesten aan het patineren waren schoot ik vlot uit de startblokken en ging ongeveer als 4de de eerste bocht in. Dat was helaas de laatste stuiptrekking. Ik geraakte geen meter meer vooruit. Het was gewoon op. De benen blokkeerden.
Was het de te snelle start, was het een verkeerde bandenkeuze?
’s Avonds lag ik zo ziek als een hond in de zetel en werd er even aan COVID gedacht. De test was echter negatief.
Arc-Watripont is altijd al een beetje mijn zwart beest geweest na een afgang in 2018
Het BK
In de hoop dat ik na een weekje rust wel zou uitgeziekt zijn, zou ik vol goeie starten moed in het BK in Aalter. Met veel te weinig kilometers in de benen mocht ik sowieso al niet te veel verwachten. De tegenslag kwam echter van een andere kant.
Tijdens de laatste verkenningsronde ging mijn manivelle er af. Er was te weinig tijd om dat te herstellen en dus ging ik van start met mijn reservefiets. In tegenstelling tot profs die hun materiaal krijgen of amateurs die tienduizenden euro’s per jaar spenderen, is mijn reservefiets ook écht een reservefiets. Quasi dezelfde setup, maar goedkopere, wielen, andere remschijven en minder bereden.
Vooral dat laatste is een werkpunt. Het zadel stond blijkbaar niet goed vast en halverwege de wedstrijd zakte het 10cm naar beneden tijdens een opsprong. Het voelde wel alsof ik op een oude stalen bommafiets aan het rijden was. Wisselen zat er niet in, dus was het behelpen.
Uiteindelijk liet ik toch 8 renners achter me.
Die slechte linkerknie
Die avond stond mijn linkerknie dubbeldikte. Die blijft me dus parten spelen… Op mijn wekelijkse dinsdagavond looptraining had ik ontzettend veel pijn. Lopen lukte gewoonweg niet.
Na amper een kwartiertje vooral wandelen hield ik het voor bekeken. De voorbode van erger?
Eigenlijk is stil zitten voor mijn knie niet goed. Maar te zware inspanningen (typisch voor een cross) werken ook niet bevorderlijk.
COVID
En toen sloeg het noodlot toe. Bram kwam van ’t school thuis met COVID op 24 november. Even later bleek ook Tine positief. Ikzelf testte dan samen met Jasper een week later uiteindelijk toch ook positief.
Achteraf gezien kan ik het best vergelijken met een lange en heel zware verkoudheid. Van een verkoudheid ben ik sowieso altijd heel erg ziek, maar na een aantal dagen uitzieken ben ik meestal weer iets beter.
Deze keer duurde het toch een aantal dagen langer. Barstende hoofdpijn, zwak, ellendig, … en het strafste van allemaal: een in het begin zeurende en later fel stekende pijn in de linker onderrug. Ik dacht even aan een niersteen. Ik nam in één week nog nooit zoveel paracetamol.
De heropbouw
Na 3 weken sukkelen en 3 weken helemaal niks gedaan te hebben, had ik uiteindelijk een conditieverlies van 6 weken goed te maken. Het leek wel alsof vanaf 0 moest herbeginnen.
De maandag na de verplichte quarantaine ging ik 11 km fietsen. Meer lukte gewoon niet. Ik kwam bekaf thuis en draaide bijna van mijn sus.
De dag erna probeerde ik 33 km. Dat was afzien, maar het lukte. Tot ik thuis kwam… Ik besloot een warm bad te nemen maar dat bleek geen goed idee. Ik geraakte er amper uit. Ik kon mijn armen niet eens meer opheffen. Zo leeg was ik nog nooit.
Na een rustdagje kon ik donderdag toch weer 50 km uit de benen sleuren. Zonder echt kapot te zitten was ik toch blij dat ik thuis was.
Ik besloot zaterdag dan wel de cross in Veurne mee te doen zonder iets te forceren. Rustig starten en tijdens de wedstrijd het gestel wat aftasten.
Het was afzien en had alle moeite van de wereld om de steile klimmetjes te verwerken. Al mankend (want de knie sputterde) liep ik omhoog, de pijn verbijtend. Het moet een zielig zicht geweest zijn voor het publiek.
Uiteindelijk mocht ik me toch tevreden stellen met een 14 de plaats op 23 en kon toch een ietwat overwinningsgevoel ervaren in het gevecht voor die positie met 2 anderen.
Het moraal is goed en nu moeten de knie en de conditie volgen. Door COVID zijn helaas alle resterende wedstrijden voor iedereen afgelast… :'(
Een reactie achterlaten