Tijdens de laatste paasvakantieweek heb ik uiteindelijk, ondanks “bevriezen en inkorten”, 14 nieuwe gemeentes kunnen toevoegen aan mijn LongTermChallenge. Dat zijn er weliswaar 3 minder dan gepland, toch ben ik tevreden.
De laatste rit op donderdag van initieel 120 km heb ik met 25 km ingekort na een lijdensweg op dinsdag. Die extra 25 km hebben me 3 gemeentes gekost, maar die lopen ook niet weg hé.
Bevriezen
Die lijdensweg werd veroorzaakt door het weer. Dinsdagmorgen was het ijskoud. De thermometer was tot -6°C gedaald en een dichte aanvriezende mist maakte het extra koud. Op een gegeven moment hingen mijn armen vol ruige rijp. Zelfs op mijn spaken was er een laagje rijp gevormd. Zelfs mijn water was bevroren…
Pas na 2u wanneer de zon er wat door kwam en het kwik tot rond het nulpunt klom kwam ik er mentaal ook weer door. Die eerste uren was het dus echt op de tanden bijtend om niet terug te keren. Zonder duidelijk doel had ik mijn kar na 1u al gekeerd, zeker weten.
De terugkeer ging vooral door Luxemburg en ik moet zeggen: dat is ook wel een verborgen fietsparadijs. Prachtige landelijke wegen door een golvend landschap. Naar mijn mening zelfs mooier dan het zogezegde ‘fietsparadijs’ Limburg.
Relaxing RAVeL
Woensdag was relaxdag. De heenweg bolde over een RAVeL waar de stijgingspercentages nooit de pan uit swingen. Gestaag klimmen op bijna kaarsrechte wegen kan al eens saai worden, dus moest ik tussendoor ook al eens kantkrossen om er wat variatie in te houden. En toch zit er eigenlijk wel voldoende variatie in die RAVeLs. Lange bochten, af en toe een prachtige brug of een ruïne, …
Op de terugweg lagen ook geen noemenswaardige klimmetjes maar om de hartslag in zone 1 te houden ging het tempo soms wel wat naar beneden.
Inkorten
Donderdag was ik opnieuw bang te bevriezen. Daarom had ik de rit al 25 km ingekort en had me extra warm aangekleed. Het kwik wees -4°C aan en begon ook weer pas na 2u op de fiets te stijgen. Echter had de mist deze keer plaats geruild voor een klein zonnetje. Hoe klein een zonnestraal ook kan zijn, het kan wonderen doen. Ik had het zowaar te warm! Veel kleren uit doen zat er echter niet in, want de koude noordoostenwind sneed toch nog pijnlijk in de afdalingen.
Angstig voor de laatste 20 km windop probeerde ik nooit echt diep te gaan. Terecht, zo bleek, doch helaas… na 70 km was het vat af. Enkele ruige wegen, een met stenen bezaaide shortcut en een modderige offroadbeklimming waar mijn gravelbanden niet tegen opgewassen waren, hadden toch wat meer afmattende eigenschappen dan voorzien.
Een reactie achterlaten