De eerste LRC cross van het seizoen was een groot vraagteken. Niet alleen omwille van corona (gaat alles wel door), maar ook het grote vraagteken: “kan de knie het”?
- Ik was nog niet aan technische trainingen geraakt. Ik sprong met andere woorden nog geen enkele keer van mijn fiets om een hindernis te nemen. Dat dit niet supervlot zou gaan, wist ik dus al.
- Conditioneel voel(de) ik me er wel klaar voor. Mogelijks zelfs beter dan vorig jaar. Een week klimmen enkele weken voor de start van het seizoen is op dat vlak beter dan een paar maanden ervoor.
- Bijkomend beloofde het een moddercross te worden door de combinatie regen op een maïsveld. Dat betekent stampen… en kan ik al stampen?
Eigenlijk kwamen alle verwachtingen uit. Van de fiets springen ging nog, het er terug op springen was wat houterig… zelfs zo erg dat ik mijn zadel los heb gesprongen. De helft van de wedstrijd moest ik af en toe mijn zadel terug recht kloppen 
Conditioneel had ik een klein dipje halverwege, maar gezien er nergens een recupstrook was, hield ik op het einde van de 40min durende wedstrijd nog wat reserve over om er een eindsprintje in te fietsen.
Tot slot de knie: die voelde ik niet tijdens de wedstrijd. Heb zelfs redelijk wat gelopen… 
en stampen… ja, dat moest. Dat zal de adrenaline geweest zijn. De rekening kwam echter ’s avonds en de volgende dagen. Stekende pijn achter de knieschijf is geen goed teken en zondag zat de knie dubbel dik. Pas dinsdag kon ik het weer opbrengen een kwartiertje op de rollen te rijden.
Komend weekend zijn er 2 crossen, zaterdag én zondag. Bang de knie verder te overbelasting sla ik zaterdag over en hoop ik zondag klaar te zijn voor een nieuwe veldslag.
Een reactie achterlaten