De 4de maand revalidatie gaat in, nog 2 maanden te gaan. Al begin ik wel te vrezen/beseffen dat die 6 maanden revalidatie puur gaan over het in theorie hersteld zijn van de operatie: “Na 6 maand is die pees een echte kruisband geworden”.
De spieren in mijn linkerbeen gaan over 2 maanden bijlage niet op hetzelfde niveau zijn als voorheen. Er is namelijk nog steeds een groot verschil zichtbaar en ik betwijfel of dit in 2 maanden nog veel gaat veranderen. Mijn linkerdij is nog merkbaar smaller want ik kan mijn broek hoger opstropen. Sommige dagen zitten mijn enkels links ook veel dikker door vochtophoping. De knie zelf begint qua dikte toch goed mee te vallen.
Ik merk de laatste weken niet veel progressie meer. De progressiecurve is aan het afvlakken.
Ook de mentale curve schommelt net als de pijncurve.
Al kan ik in het algemeen niet echt van ‘pijn’ spreken. De ene dag is toch de andere niet. In het weekend ervaar ik amper problemen. De reden is volgens mij simpel:
– Weekend: ik ben de hele dag in beweging.
– Weekdag: ik zit aan mijn bureau.
Als ik lang zit verstijft de knie en de eerste 10m mank ik verschrikkelijk. Bewegen is voor mij dus op dit moment het beste wat ik kan doen.
De vorige 2 weken heb ik dus dagen gehad waar wandelen bijna niet lukte. Zo was een wandeling op 19 april een echte hel. De eerste 3 km dacht ik aan terugkeren door pijn in de knie bij elke strekbeweging. Deze pijn is het best te omschrijven als gewrichtspijn. Toch doorgebeten en net voor het einde zei de knie plots “klak” en toen was de pijn weg…
Enkele dagen geleden had ik dan geen pijn in de knie, maar aan de aanhechting van de kruisband aan de onderkant/voorkant van mijn knie. Die pijn is het best te omschrijven een peesontsteking.
Gisteren deed ik dan weer probleemloos een wandeling van 16 km. Vier uur bewegen lukt dus hé…
Trappen op- en aflopen blijft nog steeds een moeilijkheid net zoals rechtstaan op de trappers.
Maar goed nieuws: vandaag heb ik mijn klikpedalen terug gemonteerd!
Een reactie achterlaten