Pijn is relatief

Maandagnamiddag regende het. Een beetje regen houdt me niet tegen om toch een training af te werken. De bochten waren glad en ik was al de hele tijd voorzichtig… tot ik in een bocht toch blijkbaar net iets te snel ging. Mijn voorwiel gleed uit en ik lag op de grond. Mijn stuur helemaal scheef geslagen, manette geschaafd en een gekneusde rib…
Ik had eigenlijk op mijn linkerknie moeten vallen. Hoe ik het deed weet ik niet, maar ik viel op mijn gezonde rechterknie. Ik ging ook over kop, want de helm was geschaafd. Ik vermoed dat ik door die rare kronkel mijn rib heb gekneusd, gewoon puur uit zelfverdediging van de linkerknie.

De rest van de week (en waarschijnlijk ook de week erna) gaan kine-oefeningen dus al niet lukken. Ik geraak amper uit de zetel, slaap slecht (liggen is het pijnlijkste en draaien lukt heel moeilijk).

Ah, pijn is relatief.
Stel je voor dat je de Rona krijgt met een gekneusde rib…

Paasmaandag, vandaag, is traditioneel de dag waarop La Hallonienne plaatsvindt en ik had dit jaar niet kunnen deelnemen. Toeval (Corona) wil dat het dit jaar gewoon zelfs niet doorgaat en uitgesteld is tot 5 april 2021. Dat verzacht de pijn een beetje.
Ook vond ik het bijzonder jammer dat ik niet mee kon doen met de Spartacusrun op 3 mei, maar ook dat is uitgesteld tot 10 oktober. Yippie!
I love Corona!

Maar hoe gaat het met de knie?
Kort antwoord: Weinig verschil tegenover de week ervoor.
De afgelopen week heb ik weinig gedaan (vooral gerust met de gekneusde rib), maar toch mijn trainingen afgewerkt. Dat ging allemaal heel vlotjes. Zo vlotjes dat ik woensdag na mijn duurtraining nog zitten jagen heb op een Berghaas (wielertoeristenclub uit Westouter). ’t Heeft 10 min geduurd om er bij te geraken à 34 km/u gemiddeld met pieksnelheid van 43 km/u. Wetende dat optrekken nog zo goed als onmogelijk is, ben ik content dat ik er bij ben geraakt.
Gisteren 11 km gewandeld en dat ging toch weer heel vlotjes, al is het toch opletten bij oneffen ondergrond.