Accidentjes

Hoewel ik 2 dagen na de voorste kruisband reconstructie geen pijn meer in de knie had, voelde ik wel nog dat er aan gewerkt was. De knie stond dikker en bij bewegingen trok alles een beetje.

Vandaag, 3 weken post-op, is ook dàt al stukken beter. Ik kan al bijna elke beweging (muv verder plooien dan 90° omdat ik niet mag) zonder dat het pijn doet of trekt.

En dat is dus gevaarlijk. Met een brace rond je been word je nog herinnerd aan de blessure, ça va.
Zonder brace voelt het eigenlijk bijna aan als “normaal”. Het grote nadeel daar aan ondervond ik donderdagavond. Ik zat rustig in de zetel (zonder brace) en plots ging een alarm af. De eerste reactie was om te gaan checken dus sprong ik mijn zetel uit.

Ik was al 2 stappen verder vooraleer ik doorhad dat ik zonder brace en krukken onderweg was!

Ik heb geen pijn gevoeld, maar goed is het niet natuurlijk. Mijn knie zat wel wat al dikker dan de voorgaande dagen, maar dat is mede doordat ik donderdag een ganse dag op stoelen had gezeten en naar Mechelen was gereden: 4u in de auto, 7u op een stoel… een werkdag van 11u is zelfs in normale toestand lastig.
Ik heb een doktersattest tot eind januari, maar ben toch aan het werk (aangepast, vanuit de zetel).

• In de zetel op een laptop tokkelen lukt.
• Bellen vanuit de zetel lukt ook.
• Autorijden lukt (is een automaat) maar probeer ik te beperken.

Als ik had gewild kon ik 8 weken thuis gezeten hebben. Maar hoe saai zou dat wel niet geweest zijn?
Werken brengt eigenlijk geen extra risico’s mee, want ook in het dagelijkse leven zijn er risico’s:

• Natte gepolierde betonvloeren zijn levensgevaarlijk.
• Pas gedweilde vloeren zijn gevaarlijk.
• Mensen die stoelen wegschuiven waar je voet op leunt zijn gevaarlijk.

Allemaal accidentjes die idealiter niet gebeuren… maar ik vermoed dat het niet de laatste zullen zijn.

Tussen de noodzakelijke verplaatsingen door probeer ik mezelf zoveel mogelijk rust te geven. Maar te lang stilzitten is dan weer niet goed voor de spieren…

Na elke kine heb ik het gevoel dat ik een deugddoende hersteltraining afwerkte. De spieren mogen dan eens extra werken en zich eens goed laten doorbloeden. De elektrostimulatie staat al behoorlijk hard en ervaar ik eigenlijk meer als een massage… dat doet écht deugd. Er zijn blijkbaar niet zoveel mederevalidanten met diezelfde mening 😀

Simpele huishoudelijke taken slorpen wel nog veel energie op. Vrijdag heb ik de vaatwas gevuld en gekookt: biefstuk met frietjes. Ja man… Ik was toch blij dat ik een uur later terug in de zetel kon gaan liggen.

Vanaf vandaag probeer ik meer te steunen op mijn linkerknie wanneer ik stil sta, bijvoorbeeld bij het tandenpoetsen.
Ik tel af… nog 3 weken en die krukken gaan me niet meer ambeteren.