Als zelfs WTV er een reportage van maakt, moet het wel goed zijn. En dat was het ook. Een zalige zaterdagavondcross op een supersnel parcours met een brede snelle start, voldoende bochtenwerk, zand, balken in een feesttent, heuveltjes, een klein beetje modder, gravel en een gracht.
Op een kampioenschap zijn dubbele klassementspunten te verdienen en dus is de nervositeit in het peloton naar mijn gevoel altijd net iets groter.
Ondanks een mindere start (trapte naast mijn pedaal), mag ik terugblikken op een keigoeie wedstrijd. Ik was in mijn nopjes en dat had alles te maken met de omstandigheden.
- het was koud: 1°C
- het was avond
- het was donker (niet helemaal vanwege de vele lichten, maar toch…)
- het parcours was redelijk technisch (de bosjes, de zandbakken)
Ik kon in het bochtenwerk telkens goed recupereren tot in de voorlaatste ronde waar mijn rechterkuit plots in een kramp schoot en ik niet meer kon trappen. Het duurde toch een vijftal seconden vooraleer ik weer vooruit geraakte.
ronde 1
ronde 2
ronde 3
ronde 4
ronde 5
ronde 6
ronde 7
18,3 km/u
19,3 km/u
19,0 km/u
19,3 km/u
19,2 km/u
18,5 km/u
19,2 km/u
De eerste achtervolger kon ik makkelijk afhouden (dat dacht ik toch) en reed dus een tragere ronde om te bekomen, tot er mij plots iemand voorbijging. Iemand die normaliter ver voor mij eindigt dus dacht ik in eerste instantie dat ik gedubbeld werd, maar dat was het dus niet…!?
Plots was het weer alle hens aan dek. Ik perste er nog een klein sprintje uit om het gaatje terug te dichten en zette de eindsprint net voor de laatste bocht in, want ik had al bij de jeugdreeksen gezien dat je daar niet in het wiel mocht zitten om te willen winnen.
Resultaat 17de plaats, op 50 deelnemers. Ik klopte maar liefst 6 betere renners die ik normaalgezien niet aankan. Nice 🙂
Gisteren en vandaag voel ik de gevolgen van de kramp nog steeds. Mijn keut stuurt me bij elke beweging pijnsignalen. Volgend weekend wordt dus een zware dobber.
Een reactie achterlaten